"Με την επικράτηση του χριστιανισμού τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή", εξηγεί ο κ. Στάικος, "τα συγγράμματα των πατέρων της Εκκλησίας κατά κανόνα θέτουν στο περιθώριο την πλατωνική σκέψη, όπως και το σύνολο σχεδόν της ελληνορωμαϊκής γραμματείας, καθώς πιστεύουν ακράδαντα ότι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, όπως και οι επιστολές των αποστόλων, εμπεριέχουν τα πάντα που επιβάλλεται να γνωρίζει ο κάθε πιστός. Έτσι η πλατωνική σκέψη τόσο στο Βυζάντιο όσο και στον Δυτικό Μεσαίωνα επιβίωσε λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος που έδειξαν οι Άραβες στοχαστές.
Φορείς της ανάδειξης της πλατωνικής σκέψης στη Δύση κατά την Αναγέννηση ήταν Έλληνες λόγιοι που κατέφυγαν στα διάφορα πνευματικά κέντρα της Ιταλίας, όπως ο Μανουήλ Χρυσολωράς, ο Θεόδωρος Γαζής, ο Καρδινάλιος Βησσαρίων και βέβαια ο μέγας Πλήθων. Προϊόν της διδασκαλίας τους και της συγγραφικής τους δραστηριότητας ήταν η διαμόρφωση κατάλληλου κλίματος, ώστε από το 1462 να ιδρυθεί και λειτουργήσει στη Φλωρεντία μια νέα Ακαδημία του Πλάτωνα υπό την καθοδήγηση του οραματιστή Μαρσίλιο Φιτσίνο. Ο Φιτσίνο όχι μόνο κατέστησε την Ακαδημία απαραίτητο προσκύνημα κάθε Ιταλού και Ευρωπαίου ουμανιστή, αλλά είναι ο πρώτος που μετέγραψε στα λατινικά το σύνολο των διαλόγων του Πλάτωνα".
Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο ἐδῶ.
