Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Ῥωμῃοὶ καὶ ὄχι Ἕλληνες οἱ δημοτικιστές!

Ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ἐδῶ, ἀπὸ τὸ ἴδιο ἄρθρο δύο ἐνδιαφέροντα σημεῖα γιὰ τὴν δημοτικιστικὴ ἰδεολογία.
Ο Δημήτριος Καταρτζής, στό "Σχέδιο τής Αγωγής τών Παιδιών Ρωμηών καί Βλάχων", εμφανίζεται υπέρμαχος τής "ρωμαϊκιάς γλώσσας", όπως έλεγε τήν κατ' αυτόν Δημοτικήν. Ο ίδιος διαπιστώνει με δυσφορία τό 1783 τήν επικράτησιν τού ονόματος "Ελληνες" καί απορεί "πώς μερικοί σπουδαίοι (σημ. λόγιοι) τολμούν νά λέν τόν εαυτό τους Ελληνες καί νά μήν τό ' χουν πρόκριμα καθό χριστιανοί, και ατιία καθό Ρωμηοί;".
καὶ

Τό δημοτικιστικό κίνημα από τής εποχής ακόμη τού Ιω. Βηλαρά συνεδέθη όχι απλώς μέ τήν δημοτική, τήν "ρωμέϊκη γλώσσα", αλλά καί μέ τό ίδιο τό όνομα τών Ρωμιών. Δέν είναι καθόλου τυχαίο ότι τό αδιάλλακτο περιοδικό όργανο των δημοτικιστών, πού εξεδόθη τό 1903 από τόν Δ.Π. Ταγκόπουλο, δεν εύρε άλλον τίτλο νά χρησιμοποιήση από τό όνομα τού βασιλέως Νουμά τής Ρώμης, μυθικού προστάτου τών λατινικών γραμμάτων.
Θά μπορούσε βάσιμα νά υποθέση κανείς ότι ο "Νουμάς" αποσκοπούσε νά υπηρετήση τά ρωμαϊκά μάλλον καί όχι τά ελληνικά ιδεώδη.
Ο Γιάννης Ψυχάρης πάλι εθαύμαζε ανεπιφύλακτα τό ρωμαϊκό πνεύμα τής ενότητος καί περιφρονούσε τήν ελληνική τάσι γιά διάσπασι. Εγραφε π.χ. "... όταν ο Μπότσαρης καί οι όμοιοί του ξεσηκώνονταν, υπάκουσαν χωρίς μήτε νά τό ξέρουν σέ μία ρωμαϊκή πολιτική ώθηση". Αντίθετα έβλεπε ότι "η Ακρόπολη μ' όλη τήν αρχαία της δόξα είναι έτοιμη (άκουσον !) νά πέση νά μάς πλακώση..", όπως γράφει στις πρώτες σελίδες τού "Ταξιδιού" (1888). Ο Ψυχάρης μέχρι τέλους της ζωής του ησθάνετο Ρωμιός καί "η καρδιά του ρωμαίϊκη".

Τίς ίδιες απόψεις εξέφραζαν καί άλλα επιφανή στελέχη του Δημοτικισμού, όπως ο Αργύρης Εφταλιώτης, ο Αλέξανδρος Πάλλης και άλλοι, πολλοί από τούς οποίους ήσαν ομογενείς τής δυτικής διασποράς. Τίς θέσεις τών "ρωμαιοφρόνων" υπεστήριξαν μέ ζήλο καί ο Κωστής Παλαμάς, ο Πέτρος Βλαστός, ο Μένος Φιλήντας, ο Δημήτρης Γληνός καί άλλοι. Μάλιστα οι δύο τελευταίοι ετάχθησαν εις ανύποπτον χρόνον υπέρ τής εισαγωγής τού λατινικού αλφαβήτου εις την γλώσσα μας. Ο Μ. Φιλήντας έγραφε ήδη από τό 1929: "Prepi na grafoume me to latiniko alfavito ...".

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Μία ἀπάντησις στοὺς Σοβιετιστὲς καὶ Ἀμερικανιστές!

Ἐγὼ εἶχα τὴν ἀτυχία νὰ ἀρχίζω νὰ μαθαίνω ἀρχαία στὴν πρώτη Λυκείου. Γιὰ γραμματικὴ καὶ συντακτικὸ ἕνας μόνο χρόνος δὲν φθάνει, γιατί ὑπάρχουν οἱ ἀπεργίες, τὰ ἀκραῖα καιρικὰ φαινόμενα, οἱ ἀσθένειες καὶ οἱ ὅποιες ἐξουσιαστικὲς κατηχήσεις, τὶς ὁποῖες ἀναλαμβάνουν συνήθως οἱ φιλόλογοι. Ἀγγλικὰ καὶ Γαλλικὰ στὴν ἐποχή μου ξεκινοῦσαν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν πρώτη Γυμνασίου καὶ δὲν μάθαιναν ποτέ στὸ σχολεῖο. Ξένες γλῶσσες ἐμαθαίνοντο στὰ ἰδιαίτερα καὶ στὰ φροντιστήρια καὶ συνήθως σὲ αὐτὰ μὲ καθηγητὲς ξένους ἢ παιδιὰ μεταναστῶν.
Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἀττικὴ εἶναι ὅτι δὲν ξέρουμε τί μαθαίνουμε. Μία ἄλλη γλῶσσα, μία ἄλλη διάλεκτο, τὴν γλῶσσά μας κατὰ βάθος; Βεβαίως τίποτα δὲν ἀλλάζει, ἐὰν κάποιος θέλει νὰ μάθῃ τὴν ἀττική, τὴν "Ὁμηρική" ἢ κάποια ἄλλη ἀρχαία διάλεκτο. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι κανένας δὲν θέλει νὰ διδαχθοῦν τὰ παιδιὰ ἀρχαῖα, τὴν γλῶσσα αὐτῶν τῶν "Ναὶ μέν, ἀλλά...". Ναὶ μὲν κάτι ἔκαναν, ἀλλὰ εἰδωλολάτρες, ἢ δουλοκτῆτες, ἢ ἀκομπιουτέριστοι-ἀναυτοκινήτιστοι-ἀνigadgetιστοι ἦταν.
Δηλαδὴ ἡ γενιά μας μὲ δύο χρόνια ἀρχαῖα διαβάζει ἄνετα ἀρχαῖα... 8 μονάδες ἡ παπαγαλία μεταφράσεως, 3 μονάδες ἡ παπαγαλία εἰσαγωγῆς, 3 μονάδες μία κρίσεως, νοηματική, δὲν θυμᾶμαι τὴν ἀκριβῆ ὁρολογία καὶ ἔχουμε τὶς 14 ἀπὸ τὶς 20. Μία γραμματικὴ καὶ  μία συντακτικό, οἱ ὑπόλοιπες 6 μονάδες. Γιὰ τὸ 70% τῶν μονάδων δὲν χρειάζονταν κἂν τὰ ἀρχαῖα.
Ἐκτὸς καὶ ἂν ἡ παραγωγὴ φιλολόγων εἶναι αὐτοσκοπὸς καὶ οἱ ὑπόλοιποι πρέπει ἁπλῶς νὰ πεισθοῦν γιὰ κάτι. Ὅτι ὁμιλοῦμε ἀρχαῖα ἑλληνικά, ἢ τουρκοσλαβοαλβανορουμάνικα ἢ δὲν ἔχει σημασία ἂς μάθουμε ὅλοι ἀγγλικά.
Βεβαίως γιὰ τοὺς Ῥωμηούς, τοὺς Σοβιετόφιλους, τοὺς Ἀμερικανόφιλους τὰ ἀρχαῖα εἶναι νεκρὴ γλῶσσα. Ἐμεῖς οἱ ἐκκεντρικοί, γραφικοί, χλαμυδοφόροι ναζιστοφασιστοκομμουνιστοαναρχικομασωνοκαπιταλοανωμαλοσιωνιστὲς πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ποιὰ εἶναι ἡ γλῶσσα μας καὶ πῶς θὰ τὴν μάθουμε.
Τὰ ἀρχαῖα μαθαίνονται ἀπὸ τότε ποὺ ἀρχίζουν τὰ παιδιὰ νὰ μαθαίνουν καὶ ἄλλες γλῶσσες. Θὰ μπερδευτοῦν μὲ τὰ νέα; Θαυμάσια!

Η άγνωστη αντίσταση των Ελλήνων Ιπποτών («Στρατιότι») μετά την Άλωση της Πόλης

Πηγή...


Για του οπαδούς του Πλήθωνος μετά το 1453 ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά, συνήθως λέγεται ή γράφεται στα πεταχτά ότι οι περισσότεροι «έφυγαν στην Δύση», δηλαδή στην Ιταλία και τα πράγματα σταματάνε εκεί.

Με εξαίρεση τον Βησσαρίωνα και κάποια ακόμα ελάχιστα ονόματα που ανιχνεύουμε κυρίως λόγω του συγγραφικού τους έργου, δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως, ούτε για εκείνους που όντως «έφυγαν στην Δύση», ούτε για εκείνους, που ήσαν και οι περισσότεροι, οι οποίοι παρέμειναν στον Μωριά και αντιστάθηκαν ένοπλα στους εισβολείς Οθωμανούς.


Έλληνες Στρατιώτες με τα χαρακτηριστικά ημίψηλα καπέλα τους, που πολύ αργότερα θα υιοθετηθούν από τους δυτικούς ως γνώρισμα των «τζέντλεμεν».

Ιστορικά στοιχεία γι’ αυτήν την αντίσταση υπάρχουν πολύ λίγα, και κυρίως αποτελούνται από ό,τι μπόρεσε να διασωθεί γύρω από τα πρόσωπα που ηγήθηκαν αυτής, όπως λ.χ οι ηπειρωτικής ή ίσως και αλβανικής καταγωγής πολέμαρχοι «στρατιότι» («strattioti») Θεόδωρος Μπούας και Κορκόδειλος ή Κορκόντυλος Κλαδάς, στους οποίους άλλωστε θα αναφερθούμε στην συνέχεια του παρόντος κατά την παρουσίαση των γεγονότων εκείνης της εποχής.

Κάποια ελάχιστα στοιχεία όμως, «μη ιστορικά» βεβαίως κατά την σύγχρονη αντίληψη του ιστορικού επιστημονισμού, αφού δεν βασίζονται σε γραπτή πηγή, είναι γνωστά μέσα από στόμα με στόμα μετάδοση, που πάει να πει μέσα από αυτό που πραγματικά είναι «παράδοση» και μέσα από αυτά ακριβώς πιστοποιείται όντως συμμετοχή «πληθωνιστών» σε εκείνον τον απελπισμένο αμυντικό αγώνα κατά των Οθωμανών.

Υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους κανόνες του αντιφατικότατου ιστορικού επιστημονισμού (που έχει θεοποιήσει την «πρωτογενή» γραπτή πηγή, ακόμα και αν αυτή κραυγαλέα αποτυπώνει «παράδοση» ή, ακόμη χειρότερα, λαϊκή φημολογία), ο γράφων προτίθεται να παρουσιάσει μελλοντικά αυτή την μεταδοθείσα Ιστορία μέσα από ένα ιστορικό «μυθιστόρημα», για να γίνει τουλάχιστον γνωστή σε όσους είναι όντως διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο –οι υπόλοιποι ας πάνε να διαβάσουν «έγκυρη» Ιστορία, βασισμένη σε παραληρήματα καλόγερων ή λαϊκούς μύθους του παρελθόντος που απλώς έτυχε να περάσουν πριν από κάποιους αιώνες επάνω σε χαρτί, ώστε σήμερα να εκλαμβάνονται ηλιθιωδώς ως πέρα για πέρα «έγκυρες» ιστορικές «πηγές» και μάλιστα… «πρωτογενείς».

Για την ώρα θα αναφερθούμε απλώς στο όνομα Γεώργιος ή Κυργιώργης Δαιμονογιάννης, που πρέπει να γεννήθηκε κάπου γύρω στα 1435, αφού «αγένειος ακόμα γνώρισε για πρώτη φορά τον δάσκαλο Γομοστό» δηλαδή τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα, τον φιλόσοφο του Μυστρά και ιδρυτή του πολυθεϊστικού «Κύκλου» της τότε Λακωνίας «λίγο πριν αποθάνει», δηλαδή λίγο πριν το έτος 1452.

Η παράδοση αναφέρει τον Κυργιώργη Δαιμονογιάννη «στρατιότι» στην υπηρεσία των Ενετών κατά το ξέσπασμα του πρώτου Ενετοτουρκικού Πολέμου το 1463 και ιδρυτή και πρώτο «μάγιστρο» το επόμενο έτος (1464) της μυστικής αδελφότητας των αρκετών εναπομεινάντων στον Μωριά «πληθωνιστών», η οποία αποσκοπούσε στην πραγμάτωση του οράμματος του διδασκάλου, δηλαδή στην εθνική απελευθέρωση και αυθυπαρξία των Ελλήνων και στην παλινόρθωση του καθοριστικού πολυθεϊσμού τους.

Τα τελευταία δεδομένα από την ίδια παράδοση, θέλουν τον Δαιμονογιάννη να αγωνίζεται δίπλα στον ηρωϊκό Κορκόδειλο Κλαδά τόσο στην πρώτη φάση του αντάρτικου αγώνα του, έπειτα από την προδοσία των Ενετών το 1479, όσο και στην δεύτερη, μία δεκαετία αργότερα, που έληξε με τον μαρτυρικό θάνατο του θρυλικού πολέμαρχου το έτος 1490.

Τους δυο άνδρες συνέδεε φιλία στενή, αλλά και κάτι ακόμα: ο έρωτας του Κλαδά για την εξαδέλφη του Δαιμονογιάννη Βασιλική.

Ο καταπονημένος από τους συνεχείς αγώνες και τις κακουχίες Κυργιώργης Δαιμονογιάννης, ηγήθηκε του «δρουγγού» του για τρία ακόμη χρόνια.

Πέθανε μετά από εμπύρετη ασθένεια το 1493, στα αντάρτικα καταφύγια του βόρειου Ταϋγέτου.

Οι εναπομείναντες συμμαχητές και αδελφοί έθαψαν με τιμές τον πολέμαρχο πρώτο «μάγιστρο» και, προσπαθώντας να είναι συνεπείς με τα πάτρια, αποτέφρωσαν το κέντρο της ηρωϊκής του ψυχής, δηλαδή την καρδιά του και παρέδωσαν την σποδό, ως «αγώνος σήμα», στον διάδοχο δεύτερο «μάγιστρο» της αδελφότητος.

Αυτά είναι τα λίγα που μπορούμε, για την ώρα τουάχιστον, να αφηγηθούμε για τον πρώτο ηγέτη των ένοπλων «πληθωνιστών» του Μωριά στα τέλη του 15ου αιώνα, υποσχόμενοι να περάσουν τα υπόλοιπα υπό μορφή ιστορικού «μυθιστορήματος» για να μην έχουν να λένε οι κάθε είδους (είτε γελοίοι είτε αχρείοι) καθεστωτικοί.

Ο γράφων ούτε θα τους κάνει την χάρη να τους παράσχει λαβές για αμφισβήτηση της ιστορικής του εγκυρότητας, ούτε και ενδιαφέρεται άλλωστε να μιλήσει σε αυτιά ανθρώπων που είναι είτε ανήμποροι είτε ακατάλληλοι ν’ ακούσουν.

Όπως έχουμε άλλωστε ξαναγράψει παλαιότερα, προκαλώντας μάλιστα την μήνη αρκετών, «Ne margaritas obijce porcis, seu asinus sabsterne rosas !», που πάει να πει στα Ελληνικά «μην ρίχνεις τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, μην εκπορνεύεις βλακωδώς τα τριαντάφυλλα».

Από εδώ και κάτω, στο ανά χείρας κείμενο παρέχουμε «κανονική» Ιστορία, ήτοι Ιστορία με την καθιερωμένη στις ημέρες μας έννοια.

Ο χρονολογικός πίνακας που ακολουθεί, κατά τον προσφιλή για τον γράφοντα τρόπο ιστορικής αφήγησης με χρονική αλληλουχία, παρουσιάζει την ένοπλη αντίσταση των ήδη ελεύθερων από την βυζαντινή κατοχή και την ενετική κυριαρχία Ελλήνων του Μωριά στα τέλη του 15ου αιώνα, τότε που προήλαυναν στα εδάφη των πατέρων τους οι καινούργιοι Οθωμανοί κατακτητές.

Το έτος 1456 οι Οθωμανοί έχουν καταλάβει την Αθήνα, οι βυζαντινοί μηχανισμοί εξουσίας έχουν καταρρεύσει παντού στην Πελοπόννησο, ενώ οι Ενετοί της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου» επιχειρούν να ισχυροποιήσουν την εκεί παρουσία τους, αρχίζοντας από τις βόρειες και δυτικές οχυρές θέσεις.

Την άνοιξη του 1458 ο Οθωμανός σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής αρχίζει προετοιμασίες για εισβολή στην Πελοπόννησο, την οποία υποτίθεται ότι ακόμα ελέγχουν οι τραγικά δειλοί Παλαιολόγοι.

Μέσα στο ίδιο έτος πολιορκεί και καταλαμβάνει την Κόρινθο και, με δύο βραχίονες του στρατού του, προσπαθεί ανεπιτυχώς να κυριεύσει τα φρούρια των Πατρών και των Καλαβρύτων. Η πρώτη αυτή εισβολή λήγει άδοξα και ο οθωμανικός στρατός αποσύρεται για ανασχεδιασμό των επιχειρησιακών του μεθόδων.

Την άνοιξη του 1459 ο Μωάμεθ εισβάλλει ξανά στην Πελοπόννησο, πετυχαίνει την παράδοση της φρουράς της Καρύταινας και οδεύει επικεφαλής 3.000 πολεμιστών προς το Λεοντάρι, όπου συγκρούεται με τον μικρό στρατό του πολέμαρχου Κορκόδειλου Κλαδά, που δεν ξεπερνούσε τους 1.000 άνδρες.

Οι Έλληνες, που πολεμούν υπό το δικό τους λάβαρο (δικέφαλος επάνω σε πορφυρό και όχι κίτρινο πανί, συν το οικόσημο του αρχηγού τους) ηττώνται, αλλά υποχωρούν συντεταγμένα υπό την καθοδήγηση του Κλαδά, του οποίου οι ελιγμοί γίνονται αντικέιμενο θαυμασμού από τον σουλτάνο.

Ο φοβισμένος Δημήτριος Παλαιολόγος παραδίδει αμαχητί το Δεσποτάτο του Μυστρά στον σουλτάνο, παρόλο που όλοι σχεδόν οι εντόπιοι πολέμαρχοι εξακολουθούν να αγωνίζονται κατά των εισβολέων.

Ο Κλαδάς προσπαθεί να δώσει μάχη αυτοκτονίας στην θέση «Άη Γιώργης», αλλά ο σουλτάνος τον συναντάει άοπλος μπροστά από τους δύο στρατούς, τού εκφράζει τον θαυμασμό του και τού δηλώνει ότι δεν θέλει να καταστρέψει τέτοιον πολεμιστή, άρα του επιτρέπει να ζήσει ελεύθερος στην περιοχή του Έλους.

Το 1460 οι εισβολείς Οθωμανοί έχουν κυριεύσει πολλές οχυρές θέσεις ανά την Πελοπόννησο, όπου επικρατεί πλέον απόλυτη αναρχία, ενώ οι Ενετοί έχουν ιδιοποιηθεί όλα τα φρούρια που μέχρι την προηγούμενη χρονιά ανήκαν στους Παλαιολόγους.

Το 1463, με αφορμή την υποστήριξη των Ενετών προς τον Αλβανό πολέμαρχο Γεώργιο Καστριώτη ή «Σκεντέρμπεη», ξεσπάει ο Πρώτος Ενετοτουρκικός Πόλεμος, που θα διαρκέσει μέχρι το 1479.

Οι Ενετοί χρησιμοποιούν στην Πελοπόννησο την στρατιωτική δύναμη των πολλών εντόπιων πολεμάρχων, τους οποίους προσλαμβάνουν μαζί με τους άνδρες τους ως μισθοφόρους («στρατιότι», «strattioti») και καταλαμβάνουν την Μονεμβασιά και πολλές άλλες οχυρές θέσεις.

Οι γνωστότεροι από εκείνους τους πολέμαρχους είναι οι Πέτρος Μπούας, Μιχαήλ Ράλλης, Νικόλαος Παγωμένος, Νικόλαος Μπόχαλης, Κορκόδειλος Κλαδάς, Νικόλαος Γραίτζας, Ιωάννης Γαβαλλάς, κ.ά.

Το επόμενο έτος (1464), παρά τις επιτυχίες των πολέμαρχων Κλαδά στην Λακωνία και Μιχαήλ Ράλλη στην Αχαϊα, οι Ενετοί ηττώνται στην Μαντινεία, οι Οθωμανοί λεηλατούν την Αργοναυπλία και φθάνουν μέχρι το Λεοντάρι της Αρκαδίας και το 1465 ο Ομάρμπεης εισβάλλει στην Μάνη αλλά αναχαιτίζεται από τους πολέμαρχους των Ελλήνων.

Το 1466 ο Σιγιμούνδος Μαλατέστα φθάνει μαχόμενος μέχρι τον Μυστρά και μεταφέρει τα οστά του φιλοσόφου Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος στο Ρίμινι, όμως ο διάδοχός του στην αρχηγία των Ενετών Ιάκωβος Μπαρμπαρίγκο ηττάται και χάνει την ζωή του τον Αύγουστο στην Πάτρα και οι Έλληνες σύμμαχοι της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου» γίνονται τώρα ο αποκλειστικός στόχος της μήνης των Οθωμανών. Οι αιχμάλωτοι πολέμαρχοι Μιχαήλ Ράλλης καί Μάρκος – Επιφάνειος Κλαδάς θανατώνονται με φρικτό τρόπο: ο πρώτος ανασκολοπίζεται και ο δεύτερος γδέρνεται ζωντανός.

Ενώ τα επόμενα χρόνια οι Οθωμανοί εξολοθρεύουνν μεθοδικά όλες τις αντιστασιακές εστίες, τον Ιανουάριο του 1479 οι φοβισμένοι από τις αλλεπάλληλες ήττες τους Ενετοί υπογράφουν εσπευσμένα με τον εκχριστιανισμένο Εβραίο εκπρόσωπό τους Τζιοβάνι Ντάριο συνθήκη ειρήνης με τους αντιπάλους τους, δεχόμενοι να καταβάλουν στον σουλτάνο τεράστια αποζημίωση και ετήσιους δασμούς 10.000 δουκάτων για το δικαίωμά τους στο ναυτικό εμπόριο.

Στην Πελοπόννησο οι Ενετοί διατηρούν μόνο τα οχυρά της Κορώνης και της Μεθώνης. Στις 9 Οκτωβρίου 1479 όμως, ο Κορκόδειλος Κλαδάς εισβάλλει στην Μάνη επικεφαλής 16.000 ανδρών, μίας τρόπον τινά ελληνικής πανστρατιάς, και απελευθερώνει το Οίτυλο και αρκετά ακόμη χωριά και φρούρια (Τριγόφιλο, Καστάνια, Μεγαλοχώριο, Λεφτίνη, Ανδρούσα, Βάσκος, Πιάγα, κ.ά.).

Στις 23 Ιανουαρίου 1480 η Βενετία αποκηρύσσει την πολεμική δράση του Κλαδά και οι αρχές τής υπό ενετική κατοχή Κορώνης συλλαμβάνουν και στέλνουν σε φυλακή της Βενετίας την σύζυγο, τα παιδιά και τα αδέλφια του, επικηρύσσοντάς τον ως «ρέμπελο» (επαναστάτη) και «προδότη» με το δελεαστικά μεγάλο ποσό των 10.000 μοθωναϊκών υπέρπυρων.

Σε ενίσχυση των «ανεξέλεγκτων» Ελλήνων, που ήδη καταδιώκονται από 10.000 Οθωμανούς υπό τον διοικητή της Πελοποννήσου («σαντζιάκμπεη του Μωριά») Σουλεϊμάν Πασά, έρχεται ο πολέμαρχος Θεόδωρος Μπούας και ο υιός του Μερκούριος, επικεφαλής 60 μόνον πολεμιστών. Οι Οθωμανοί εκπορθούν τα φρούρια Τριγόφυλου, Οιτίλου, Μεγαλοχωρίου και Παπαφίγγου.

Στις 19 Ιανουαρίου 1481 ο Κλαδάς τσακίζει κοντά στο Οίτιλο τους υπό τον «μπεηλέρμπεη της Ρούμελης» Αλή Μπούμικο εισβολείς Οθωμανούς, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις του θορυβημένου Σουλεϊμάν Πασά να υποχρεωθούν ν’ αποσυρθούν στην Σπάρτη. Έξαλλος από τις τεράστιες απώλειες του στρατού του (700 νεκροί), ο σουλτάνος διατάσσει την θανάτωση 19 Ελλήνων πολεμιστών που είχαν αιχμαλωτισθεί στο φρούριο Τριγόφυλου.

Με ενισχυμένο στρατό που τώρα αριθμεί πάνω από 8.000 πολεμιστές ο σουλτάνος διατάσσει τον Μάρτιο νέα εισβολή στην Μάνη, κλείνει την δίοδο Μαυροβουνίου και προχωρεί προς το φρούριο της Καστανιάς, όπου βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ένοπλοι Έλληνες μαζί με 1.000 αιχμάλωτους Οθωμανούς.

Ενώ το φρούριο κοντεύει πια να πέσει στα χέρια των πολιορκητών Οθωμανών, λίγο πριν το ξημέρωμα της 10ης Απριλίου ο Κλαδάς, που βρισκόταν έξω από το κάστρο, επιτίθεται στους πολιορκητές και δημιουργεί δίοδο όλων των επιζώντων πολεμιστών του και των οικογενειών τους προς το Πόρτο Κάγιο, από όπου οι εναπομείναντες αντιστασιακοί μεταφέρονται τελικά στην Ιταλία με τρεις ναπολιτάνικες γαλέρες (οι Ναπολιτάνοι ήσαν εχθροί των Ενετών).

Ακόμα και μετά την φυγή του Κλαδά συνεχίζεται στην Μάνη και τον Ταϋγετο από πολλές αντάρτικες ομάδες η αντίσταση κατά των Οθωμανών.

Όταν αυτό γίνεται γνωστό στην Ιταλία, ο Κλαδάς αποφασίζει να επιστρέψει στην γη των αρχαίων Σπαρτιατών για να οργανώσει την αντίσταση σε συντεταγμένη στρατιωτική δράση.

Όντως το 1488 ή 1489 ο Κλαδάς επιστρέφει στην Λακωνία, αρχίζει συστηματικό έργο στον τομέα της οργάνωσης αλλά και της μαχητικής εκπαίδευσης των ανταρτών, όμως τον Οκτώβριο του 1490 πιάνεται αιχμάλωτος κοντά στην Βέργα έπειτα από μία σύντομη μάχη, οδηγείται μπροστά στον Οθωμανό διοικητή, γδέρνεται ζωντανός και το γεμισμένο με άχυρα δέρμα του στέλνεται στον σουλτάνο Βαγιαζήτ τον Β στην Κωνσταντινούπολη.

Ενώ στον Ταϋγετο εξακολουθεί, παρά τον θάνατο του Κλαδά, η αντιστασιακή δράση των ντόπιων μικρών αντάρτικων σωμάτων («δρουγγών»), τον Ιούλιο του 1499 η δυτική Πελοπόννησος δέχεται την επίθεση ισχυρού οθωμανικού στόλου υπό τον ναύαρχο Νταούντ Πασά, ενώ πολυάριθμος στρατός υπό τον ίδιο τον σουλτάνο Βαγιαζήτ πολιορκεί και καταλαμβάνει την Ναύπακτο.

Το καλοκαίρι του 1500 ο στόλος του Νταούντ Πασά και του πρώην πειρατή Κεμάλ κτυπάει την Μεθώνη, ενώ ο στρατός του Βαγιαζήτ έχει ήδη φθάσει στην Αρκαδία, παρά τις παρενοχλήσεις των «στρατιότι» Νικολάου Ρενέση, Γεωργίου Ράλλη και Νικόλαου Μενάγια.

Χτυπημένη από στεριά και θάλασσα, η ενετική Μεθώνη πέφτει τελικά στις 10 Αυγούστου, μετά από μία τρομερή σε δύναμη επίθεση των γενιτσάρων, λεηλατείται επί τρεις συνεχείς ημέρες και τουλάχιστον το ένα τρίτο του πληθυσμού της σφάζεται, ενώ οι επιζήσαντες σέρνονται σκλάβοι στα ασιατικά δουλοπάζαρα.

Τρομοκρατημένος ο φρούραχος της Πύλου Κάρολος Κονταρίνης παραδίνεται αμαχητί. Οι μόνες βάσεις των Ενετών στην Πελοπόννησο απομένουν πια το Ναύπλιο και η Μονεμβασιά, που θα παραδοθούν στους Οθωμανούς, μετά από συνθήκη, το έτος 1540.

(Δημοσιεύθηκε με τον τίτλο Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ «ΠΛΗΘΩΝΙΣΤΩΝ» ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ στο τεύχος 68 του περιοδικού «Διιπετές», το φθινόπωρο του 2008. Το φθινόπωρο του 2010 ο συγγραφέας παρουσίασε στο Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος», σε δημόσια εκδήλωση, την «Μυστική διαδρομή της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας από την εποχή του Πλήθωνος έως τις ημέρες μας»).

    Εγκυκλοπαιδικά στοιχεία – Το ακόλουθο κείμενο δεν είναι του συγγραφέως που υπογράφει το άρθρο:
    Ποιοι ήταν οι Στρατιώτες:

    Stratioti ονομάστηκαν ένοπλα και έφιππα ελληνικά σώματα στον μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Ο ιταλικός όρος stradioti είτε είναι δάνειος από την ελληνική λέξη στρατιώται, ή προέρχεται από την ιταλική λέξη strada («δρόμος»), που σημαίνει «οδοιπόρος».

    Οι stratioti στρατολογούνταν από τη Δαλματία, την Αλβανία τη Σερβία, την Ελλάδα και αργότερα από την Κύπρο. Ανάμεσα στους αρχηγούς τους υπήρχαν μέλη παλαιών ευγενών βυζαντινών οικογενειών, όπως για παράδειγμα της δυναστείας των Παλαιολόγων και των Κομνηνών.

    Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αναφέρονται σχετικά τα ένοπλα σώματα των: Κροκόδειλου Κλαδά, Θεόδωρου Μπούα, Δημήτριου Παλαιολόγου, Πέτρου Ράλλη στην Πελοπόνησο και του Πέτρου Μπούα στην Αργολίδα. Οι stratioti μετακινούνταν και υπηρετούσαν υπό τις εντολές και διαταγές κάποιου κράτους, το οποίο μπορούσε να πληρώσει τις υπηρεσίες τους. Μαζί με τους πολεμιστές μετακινούνταν και οι οικογένειές τους.

    Έλληνες μισθοφόροι μέσω της Ιταλίας έφτασαν έως και τη Βρετανία. Επί Ερρίκου Η” συμμετείχαν σε επιχειρήσεις κατά της Σκωτίας και της Γαλλίας.

    Αυτή είναι και η πρώτη μαζική εμφάνιση Ελλήνων στα Βρετανικά νησιά. Περιώνυμος έγινε ο Θωμάς ο Αργείτης ως «καπετάνιος» περίπου 550 Ελλήνων σε Αγγλικό εκστρατευτικό σώμα που είχε διαβεί τη Μάγχη και είχε οχυρωθεί σε Γαλλικό έδαφος. Το 1546, ενώ το οχυρό του αγγλικού σώματος στη Βουλώνη πολιορκείτο από υπέρτερο αριθμό Γάλλων, ο Θωμάς τόνωσε το ηθικό των πολεμιστών του με τον ακόλουθο λόγο που κατέγραψε ο επί τόπου ευρισκόμενος Έλληνας από την Κέρκυρα Ανδρόνικος Νούκιος:

    «Άνδρες συστρατιώται, ημείς μεν ως οράτε, εν εσχάτοις της οικουμένης τανύν οικούμεν μέρεσι. … Διό, προς τους πολεμούντες ημάς γενναίως αντιπαραταξόμεθα, … Έλλήνων γαρ εσμέν παίδες, και βαρβάρων σμήνος ου πτοούμεθα. … ανδρείως και συντεταγμένως τοις εχθροίς επιβάλωμεν, … και την πάλαι θρυλλουμένην Ελλήνων ανδρίαν, έργοις αυτοίς, φανεράν ποιήσωμεν».

    Οι Stratioti ήταν πρωτοπόροι στις τακτικές του ιππικού της εποχής τους. Στις αρχές του 16ου αιώνα το βαρύ ιππικό των ευρωπαϊκών στρατών αναδιοργανώθηκε χρησιμοποιώντας ως πρότυπο τους Έλληνες stratioti του Βενετικού στρατού, τους Ούγγρους Ουσάρους και γερμανικές μονάδες ιππικού. Η τακτική τους διακρινόταν για τις διαδοχικές επιθέσεις και υποχωρήσεις, τις ενέδρες και τον ανορθόδοξο πόλεμο, θυμίζοντας το ελαφρύ οθωμανικό ιππικό των Σπαχήδων. Είχαν αξιοσημείωτες επιτυχίες κατά του γαλλικού βαρέος ιππικού στους Ιταλικούς Πολέμους.

    Οι stratioti φημίζονταν ως ικανοί ιππείς και διακρίνονταν για τις διάφορες τακτικές τους. Ορισμένες από τις τακτικές αυτές υιοθετήθηκαν από τις δυτικές χώρες και σε αυτές βασίστηκε η οργάνωση του ελαφρού ιππικού. Έφεραν ελαφρύ οπλισμό από δόρυ, σπαθί και μαχαίρι, χωρίς πανοπλία. Ως μισθοφόροι πληρώνονταν όσο ήταν αναγκαίες οι στρατιωτικές τους υπηρεσίες.

    Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Σάθα, οι επιφανείς Έλληνες Stratioti ανήκαν σε μια μυστική εταιρεία που ονομαζόταν Αττική Εταιρεία (ή Ολύμπια Αδελφότητα) και τα μέλη της τιμούσαν κρυφά τους αρχαίους θεούς και ιδιαίτερα τον Ήλιο – Απόλλωνα – Μίθρα, τον οποίον δημοσίως τιμούσαν στο πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΜΥΡΑ


Ἡ ἀνακοίνωσις παρακάτω εἶναι ἀπὸ ἐδῶ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΜΥΡΑ


Ανακοίνωση 300/24.05.2015

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολύ καλλιεργημένος, αρκεί και ο απλός φυσιολογικός άνθρωπος, για να πενθήσει αυτές τις ημέρες για την αιχμαλωσία μίας ακόμη αρχαίας πόλης του λαμπρού πολιτισμού των Εθνικών, από τις ορδές του σκότους και του φανατισμού, που εν έτει 2015 της χρονολογίας των χριστιανών κόβουν λαιμούς ανθρώπων και καταστρέφουν αρχαία μνημεία, μουσεία και βιβλιοθήκες, σβήνοντας σπάνια απομεινάρια του εδώ και δύο χιλιετίες καταδιωκόμενου πολιτισμού των καθυβριζόμενων ως «παγανιστών».

Η Παλμύρα βρίσκεται ήδη στα χέρια των «τζιχαντιστών», δηλαδή των φανατικών ισλαμιστών που η ίδια η υποκριτική «Δύση» εξέθρεψε πριν από κάποια χρόνια, ως δήθεν «αγωνιστές της ελευθερίας», για να ανατρέψει μέσω αυτών μερικά ανεπιθύμητα κοσμικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Και πολύ σύντομα, η αιχμάλωτη αρχαία πόλη θα καταστραφεί, στα πλαίσια του πολέμου των παραφρόνων ενάντια στην, κατ' αυτούς, «ειδωλολατρία». Όπως κατέστρεφαν από την Ύστερη Αρχαιότητα και μετά, οι χριστιανοί όμοιοί τους, με την ίδια ακριβώς αντιανθρώπινη και αντιπολιτισμική «δικαιολογία». Ένας λογαριασμός «τζιχαντιστών» στο Twitter έγραψε το πρωί της Παρασκευής: «Αυτός είναι ο παγανιστικός Ναός του Βαάλ στην Παλμύρα. Θα χαροποιήσει τις καρδιές μας η καταστροφή του».

Πενθούμε για την Παλμύρα, αλλά περισσότερο για την ανημπόρια μας να αποτρέψουμε την καταστροφή των αρχαιοτήτων της, που περιλαμβάνουν και ερείπια Ναών που ο συγκρητισμός της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής απέδιδε και στους δικούς μας Θεούς, όπως λ.χ. ο προαναφερθείς και στοχοποιηθείς Ναός, στον οποίο λατρεύθηκε και ο δικός μας Θεός Ζευς – Ήλιος.

Μακάρι να είχαμε την δύναμη να προστατεύσουμε τα στοχοποιηθέντα μνημεία, δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τίποτε. Εκεί τώρα πια δεν υπάρχει ούτε καν συντεταγμένο κράτος, για μία στοιχειώδη έκκληση για σεβασμό του αρχαίου παρελθόντος.

Πενθούμε για την Παλμύρα. Και ευχόμαστε στους Θεούς, τους πραγματικούς Θεούς, να φωτίσουν σύντομα την εν παρακρούσει ανθρωπότητα να καταλάβει έγκαιρα ότι πορεύεται ολοταχώς στην βαρβαρότητα. Μια βαρβαρότητα που είναι η ίδια, είτε εκφράζεται με λευκά κολάρα που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε οικονομική μονάδα ή ακόμα και «κόστος», είτε με την μαύρη σημαία της κατά το δοκούν ερμηνευόμενης «τζιχάντ»

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

http://ysee.gr/index.php?type=deltia_typou&f=300



WΕ ETHNIKOI HELLENES MOURN FOR PALMYRA
Press Release 300/05.24.2015

One does not need to be particularly educated, to mourn for the captivity of yet another ancient city which belonged to the civilization of the Ethinkoi, from the hordes of darkness and fanaticism, that in the year 2015 of Christian reckoning, behead people and destroy ancient monuments, museums and libraries, extinguishing rare remnants of a civilization which for the last 2000 year has been under persecution and as an insult termed pagan.

Palmyra is already in the hands of the Jihadists, fanatical Islamists that a hypocritical “West” bred a few years ago supposedly as “Freedom Fighters”; in order to overthrow some unwanted secular regimes of the Arab world. Soon the city will be destroyed, victim of an irrational war against idolatry, in the same way their Christian counterparts since late antiquity demolished “pagan” monuments, using the same inhuman and uncivilized justification. A Jihadist Twitter account wrote on Friday morning “This is the pagan temple of Baal in Palmyra. Its destruction will bring joy in our hearts”

We mourn for Palmyra, and for our inability to prevent the destruction of the antiquities, which include the remnants of Temples which the syncretism of the Hellenistic and Roman period attributed also to our Gods, as the above mentioned targeted temple where our own God Zeus/Helios was worshiped.

We wish we had the strength to protect the targeted monuments, but we can’t prevent anything. No formal state exists now in that area to which we can make a formal plea for respect toward the ancient heritage.

We mourn for Palmyra. We call upon the Gods, the true Gods, to help humanity realize that we are reverting to barbarism. A barbarism that is the same even when expressed by those wearing white collars and view human beings as economic units or even worse “cost”, or as is expressed by those flying a black flag and justify their actions in the name of a Jihad.

THE SUPREME COUNCIL OF ETHNIKOI HELLENES (YSEE)


NOUS, LES HELLÈNES GENTILS, DÉPLORONS LA PERTE DE PALMYRE
Communiqué 300/24.5.2015

Ce n'est pas nécessaire d'être très cultivé - il suffit d'être un simple humain ordinaire - pour être en deuil ces derniers jours, suite à la prise en hottage une fois de plus d'une ville historique de la civilisation glorieuse préchrétienne par les hordes des ténèbres et du fanatisme, lesquelles, en l'an 2015 de la chronologie chrétienne, égorgent des gens et détruisent des monuments anciens, des musés et des bibliothèques, éteignant ainsi les restes rares de la civilisation surnommée «païenne» par ceux qui la pourchassent depuis deux millénaires.

Palmyre se trouve déjà entre les mains des «djihadistes», c'est à dire des fanatiques islamistes que le même «occident» hypocrite nourrissait il y a quelques années, soit disant en tant que «combattants de la liberté», pour renverser par leur intermédiation certains régimes laïques indésirables du monde arabe. Très bientôt, la ville ancienne prise en hottage sera détruite dans le cadre de la guerre entre les fous et ce qu'ils conçoivent comme «idolâtrie». Tout comme leurs semblables chrétiens s'adonnaient à la destruction depuis la fin de l'antiquité, se servant exactement de la même «justification» inhumaine et incivile. Le matin du vendredi, un compte Twitter des «djihadistes» écrivait: «Voici le temple païen de Baal à Palmyre. Sa destruction remplira nos cœurs de joie».

Nous déplorons le sort de Palmyre, mais à plus forte raison nous déplorons notre incapacité d'empêcher la destruction de ses antiquités, qui comprennent des ruines de temples que le syncrétisme de la période gréco-romaine consacrait également à nos propres Dieux, tel que le temple susmentionné et ciblé où fut également vénéré notre Dieu Zeus - Hélios.

Si seulement nous avions la force de protéger les monuments pris en cible! Malheureusement, nous ne pouvons rien éviter. Là-bas, il n' existe même plus d'état coordonné pour adresser une demande élémentaire de respecter l'héritage de l'antiquité.

Nous pleurons pour Palmyre. Et nous prions les Dieux, les Dieux réels, d'illuminer bientôt cette humanité en délire, afin qu'elle comprenne à temps utile qu'elle chemine à toute vitesse vers la barbarie. Une barbarie qui demeure identique qu'elle soit exprimée par des cols blancs transformant l'être humain en unité économique (voir même en «coût»), ou encore par le drapeau noir de la «djihad» interprétée selon la volonté de chacun.

CONSEIL SUPRÊME DES HELLÈNES GENTILS (YSEE)


GLI ELLENICI GENTILI SIAMO ADDOLORATI PER PALMYRA
Annuncio 300/24.5.2015

Non è necessario di essere una persona molto colta, basta essere normali e semplici, per essere in lutto in questi giorni e profondamente dispiaciuti per l' occupazione di ancora una altra cita antica della radiosa civiltà dei Gentili (Etnici), dalle orde fanatiche delle tenebre, quali in pieno anno 2015 del calendario cristiano, tagliano teste a persone, distruggono monumenti antichi, musei e biblioteche, cancellando rari resti della civiltà ferocemente perseguita degli oltraggiati come "pagani".

Palmyra e già nelle mani degli "jihadisti", ovvero gli islamisti fanatici che lo stesso ipocrita "Occidente" ha allevato pochi anni fa, presumibilmente come "combattenti per la libertà", in realtà per sovvertire tramite loro, pochi indesiderati regimi laici nel mondo arabo.
E molto presto la cita antica in ostaggio verrà distrutta nel contesto della guerra dei folli contro alla secondo loro "idolatria". Come distruggevano dal tardo periodo antico in poi, i simili a loro cristiani, con lo stesso "pretesto" inumano e incivile. Un conto di "jihadista" su Twitter venerdì mattina ha scritto: "Questo e il tempio pagano di Baal a Palmyra. Allieteranno i nostri cuori alla sua distruzione".

Siamo addolorati per Palmyra, ma a maggior ragione per la nostra incapacità di evitare la distruzione delle sue antichità, che comprendono rovine di templi che durante i periodi Ellenistici e Romani, venivano adorati anche i nostri dei, come per esempio il scudetto tempio da distruggere, nel quale si e venerato anche il nostro dio Giove - Sole.

Magari tenessimo la forza di proteggere i monumenti che si minacciano di distruzione, purtroppo pero non possiamo evitare niente. Li ormai non esiste neppure uno stato coordinato, al quale rivolgere un elementare appello per il rispetto del passato antico.

Siamo addolorati per Palmyra, Ci auguriamo agli dei, agli dei reali, di illuminare questa umanità psicotica, cosi da capire presto che cammina la barbarie a capofitto. Una barbarie che è la stessa sia espressa in colletti bianchi che trasformano l'uomo in un'unità economica o anche "costo" o la bandiera nera della a volontà interpretata "jihad".


CONSIGLIO SUPREMO DEGLI ELLENICI GENTILOS GENTIOS HELENOS LAMENTAM POR PALMIRA
300/24.5.2015

Não é necessário que alguém seja culto e instruído. Nestes dias, até as pessoas mais simples estão de luto pelo cativeiro de mais uma cidade que pertencia à esplêndida civilização antiga. As hordas, fanáticas e obscuras, que, em pleno ano de 2015 da cronologia cristã, cortam pescoços humanos e destroem monumentos históricos, museus e bibliotecas, desejam apagar definitivamente os vestígios de uma civilização que vem sendo perseguida por dois mil anos: a civilização dos povos insultados como “pagãos”.

A cidade de Palmira está nas mãos dos jihadistas, quer dizer, dos fanáticos islâmicos que o mundo ocidental hipócrita criou há muitos anos, como “lutadores da liberdade”, para derrubar os indesejáveis regimes seculares do mundo árabe. Dentro de pouco tempo, esta cidade antiga será destruída, no contexto de uma guerra insana produzida pelos fanáticos contra o chamado paganismo. Assim como na antiguidade tardia e depois, os fanáticos cristãos destruíram tudo com a mesma desculpa e com os mesmos métodos bárbaros e desumanos. Na manhã de sexta-feira, foi escrito o seguinte na conta que os jihadistas mantém no twitter: “este e o templo pagão de Baal em Palmira. A destruição dele encherá nossos corações de alegria”.

Estamos de luto por Palmira, mas, muito mais que isso, pela nossa incapacidade de impedir a destruição de suas relíquias históricas, que consistem em ruínas de templos que o sincretismo do período helenístico e romano atribuiu também aos nossos deuses, como por exemplo o templo do deus Baal, citado acima, onde também era venerado nosso deus Zeus-Hélios (Júpiter-Sol).

Gostaríamos de ter o poder de protejer esses monumentos que estão no alvo, mas, infelizmente, não podemos fazer nada. Nesta região não existe um país com leis e um governo capaz de fazer um apelo ao mundo para que suas antiguidades sejam respeitadas.

Estamos de luto por Palmira. Desejamos que os Deuses, os verdadeiros Deuses, possam iluminar a insensível humanidade no sentido de fazê-la entender, rápido, que caminha a passos acelerados para a barbaridade. Uma barbaridade que é a mesma, esteja ela expressa nas “coleiras brancas” que transformam o homem em unidade econômica ou, ainda pior, em “custo” ou na bandeira negra de cada religião que inspira seus seguidores a agirem como jihadistas.

CONSELHO SUPREMO DOS GENTIOS HELENOS (YSEE)


Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Συγκλονιστική μαρτυρία για το δυστύχημα στο μετρό

Πηγή...

Κάποιοι επιβάτες άρχισαν να κλωτσάνε με μανία την πόρτα του συρμού, να ουρλιάζουν και να βρίζουν τον οδηγό, το μετρό, την κυβέρνηση

Μια συγκλονιστική μαρτυρία για το τραγικό περιστατικό που σημειώθηκε στο σταθμό του μετρό «Ακρόπολη», έφτασε το βράδυ της Παρασκευής στο protothema.gr, μέσω ενός αναγνώστη της ιστοσελίδας μας.


Αναφερόμενος στον νεαρό άντρα ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο όταν έκανε «βουτιά» στις γραμμές του Μετρό ο αναγνώστης που, όπως τονίζει, είχε την ατυχία να βρίσκεται το μεσημέρι της Παρασκευής στον συρμό που είχε κατεύθυνση προς το Ελληνικό, μεταφέρει τα όσα βίωσε πριν αλλά και μετά την τραγωδία.

Όπως υποστηρίζει, ένα ή δύο δευτερόλεπτα προτού ο συρμός ξεκινήσει από τον σταθμό της Ακρόπολης, ερχόταν από την αντίθετη πλευρά ο συρμός με κατεύθυνση προς Ανθούπολη.

«Δεν είχε κόσμο στην αντίθετη πλευρά του σταθμού. Τότε είδα και άκουσα κάτι νεαρά παιδιά να φωνάζουν "ωχ, πάει ο άνθρωπος, σκοτώθηκε, έπεσε". Πανικός. Ο δικός μας συρμός δεν ξεκίνησε. Μετά από δυο λεπτά ανακοίνωσε ο μηχανοδηγός να παραμείνουμε ήρεμοι γιατί έγινε ατύχημα», αναφέρει.

Τότε, όπως τονίζει, κάποιοι επιβάτες άρχισαν να κλωτσάνε με μανία την πόρτα του συρμού, να ουρλιάζουν και να βρίζουν τον οδηγό, το μετρό, την κυβέρνηση.

Επίσης, έβριζαν τον οδηγό μέσω του συστήματος ενδοεποικοινωνίας, ζητώντας του να ανοίξει τις πόρτες του μετρό. Μάταια εκείνος προσπαθούσε από τα μεγάφωνα να τους εξηγήσει ότι πρέπει να έρθουν οι υπάλληλοι του μετρό, οι πόρτες να ανοίξουν μια μια και να βγει χωρίς πανικό ο κόσμος.

Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα, μέσα σε τρία λεπτά έγινε η εκκένωση των επιβατών, ωστόσο, «τότε άρχισαν τα άλλα ευτράπελα».

Όπως σημειώνει, κάποιοι πολίτες ήθελαν να δουν το διαμελισμένο σώμα του άτυχου άντρα ο οποίος πήδηξε στις γραμμές του μετρό. Παρά το γεγονός ότι οι υπάλληλοι τους απωθούσαν, εκείνοι ήθελαν να πάνε στη μπροστινή μεριά του σταθμού, ενώ την ίδια ώρα, στην απέναντι πλευρά κάποιοι άλλοι επιβάτες άρχισαν να βρίζουν τον μηχανοδηγό, ο οποίος είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει.

«Είχε καθίσει κάτω, ήταν σε κατάσταση σοκ», αναφέρει ο αναγνώστης και προσθέτει: «Τα ευτράπελα συνεχίστηκαν στη δική μας μεριά όταν έμαθαν ότι επί ένα τρίωρο θα παραμείνει το τμήμα του σταθμού "Ακρόπολη"εκτός λειτουργίας».

Τότε, σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν και να ζητούν από τους υπαλλήλους «εδώ και τώρα» να τους βρουν μεταφορικό μέσο για τον προορισμό τους και άλλοι να τους βρίζουν: «ρε αλήτες», «ρε γα.......νοι», «να μου πληρώσετε ταξί».

Το ζήτημα είναι μάλιστα, όπως σημειώνει και ο αναγνώστης του protothema.gr, ότι σε μικρή απόσταση από τον σταθμό του μετρό «Ακρόπολη» είναι η λεωφόρος Συγγρού από όπου περνούν  λεωφορεία, τραμ και τρόλεϊ με κατεύθυνση το Σύνταγμα ή για τον σταθμό του μετρό «Συγγρού-Φιξ».

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, ο άντρας που έχασε τη ζωή του ήταν ηλικίας 35-40 ετών και όπως ανέφεραν αυτόπτες μάρτυρες το πιθανότερο σενάριο είναι ότι πρόκειται για αυτοκτονία.  

BOIΩΝ: H ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν προβολὴ γιὰ τὸ Παυλοπέτρι ἢ Βοιές.



Ὁλόκληρη ἡ προβολὴ τοῦ BBC ὑποτιτλισμένη ἐδῶ.

Παυλοπέτρι: Ανεξέλεγκτο αγκυροβόλιο πλοίων η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη

Πηγή...

Το ανεξέλεγκτο αγκυροβόλιο πλοίων στο Παυλοπέτρι, την αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία στον κόσμο, καταγγέλλει ο σύλλογος επιστημόνων Ελαφονήσου με υπόμνημα που έστειλε στους αρμόδιους υπουργούς, τους φορείς και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ο σύλλογος καταγγέλλει ότι το λιμεναρχείο Νεάπολης Βοιών συνέταξε Σχέδιο Ειδικού Κανονισμού Λιμένα, με το οποίο αποπειράται να νομιμοποιήσει την αγκυροβολία πλοίων στον όρμο των Βατίκων. 

Παράλληλα, ο σύλλογος χαρακτηρίζει «ανεπαρκή» την δημόσια διαβούλευση, λέγοντας ότι δεν ζητήθηκε η άποψη συλλογικών φορέων της Ελαφονήσου και των Βατίκων και τονίζει: «Είμαστε κάθετα αντίθετοι στην αγκυροβολία πλοίων στον όρμο των Βατίκων και σε οποιαδήποτε παρόμοια ή παρεμφερή δραστηριότητα αλλοιώνει την φυσιογνωμία της περιοχής μας, απαξιώνει την πολιτισμική διαδρομή της και απειλεί το ευαίσθητο και προστατευόμενο περιβάλλον της».

Απευθυνόμενος στους αρμόδιους υπουργούς, ο σύλλογος αναρωτιέται εάν θα επέτρεπαν ποτέ να γίνει ο ιερός βράχος της Ακρόπολης πάρκινγκ αυτοκινήτων για να λυθεί το πρόβλημα της κυκλοφορίας στο κέντρο της πρωτεύουσας. 

«Και όμως, τη στιγμή αυτή που μιλάμε, ο επισκέπτης της αρχαιότερης βυθισμένης πολιτείας στον κόσμο, στο Παυλοπέτρι Ελαφονήσου, αντί ενός προστατευόμενου και προβεβλημένου αρχαιολογικού χώρου ή μουσείου, αντικρίζει στο βάθος, δεκάδες αγκυροβολημένα φορτηγά πλοία που με την παρουσία τους προσβάλουν (ή ακόμα και απειλούν) τον πολιτισμικό μας θησαυρό» τονίζει η ανακοίνωση, επισημαίνοντας ότι οι άγκυρες δεκάδων πλοίων αποδεκατίζουν τα θαλάσσια είδη και απειλούν το προστατευμένο από τη συνθήκη Natura 2000 οικοσύστημα της περιοχής της Ελαφονήσου και των Βατίκων.

Επιπλέον, ο σύλλογος αναφέρει: «Η αγκυροβολία πλοίων στον όρμο των Βατίκων υποβαθμίζει την εικόνα της Ελαφονήσου και της ευρύτερης περιοχής, αποχρωματίζει βάναυσα τη ναυτική πολιτισμική ταυτότητα της και συντελεί στον οικονομικό μαρασμό για χιλιάδες οικογένειες που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό».

Ο Σύλλογος προτείνει την έναρξη ανοικτού διαλόγου πάνω στους εξής πυλώνες :

  • Ανάδειξη του ιστορικού και πολιτισμικού κεφαλαίου της Ελαφονήσου και των Βατίκων
  • Προστασία του ευαίσθητου περιβάλλοντος, ανάδειξη του απολιθωμένου Δάσους του Κάβο Μαλιά, προβολή του φανταστικού Σπηλαίου της Καστανιάς, προστασία και ανάδειξη του σπάνιου Προϊστορικού οικισμού στο Παυλοπέτρι, άρτια σύνδεση με τον πολιτιστικό πλούτο της Μονεμβασιάς, πολιτισμική χαρτογράφηση της λακωνικής περιοχής, θεσμοποίηση των κυρίαρχων ναυτικών ιστορικών γεγονότων και πάνω απ’ όλα ανάδειξη και ενίσχυση της ενιαίας Πολιτισμικής φυσιογνωμίας των νησιών και των απολήξεων της Λακωνικής.
  • Σεβασμό στην τοπική ταυτότητα και σχεδιασμό μιας άρτιας πολιτιστικής διαχείρισης.
  • Ανάπτυξη υπηρεσιών και υποδομών και εφαρμογή ήπιων νησιωτικών πολιτικών.
  • Παράλληλα, ο σύλλογος ζητά επίλυση των διαχρονικών προβλημάτων της περιοχής όπως:
1. Διαγραφή του Σίμου και Σαρακήνικου από το χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ.

2. Οριστικό τέλος στο σενάριο κατασκευής Εργοστασίου Ηλεκτροπαραγωγής στα Ασπρούσια (απέναντι από την Ελαφόνησο). 

3. Καμία εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα Βάτικα.

4. Κατάργηση του αγκυροβολίου πλοίων στον όρμο των Βατίκων.

Το υπόμνημα εστάλη στον υπουργό Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδη Μπαλτά, στον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη, στον υπουργό Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού Γιώργο Σταθάκη, στον αναπληρωτή υπουργό Ναυτιλίας Θοδωρή Δρίτσα, στην αναπληρώτρια υπουργό Τουρισμού Έλενα Κουντουρά, στον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζάνη και στον αναπληρωτή υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιάννη Τσιρώνη, ενώ κοινοποιήθηκε σε δήμους, βουλευτές και συλλόγους.

Τι είναι το Παυλοπέτρι

Η προϊστορική πόλη βρίσκεται σε βάθος τεσσάρων μέτρων και περιλαμβάνει ανέπαφα κτίρια, αυλές, δρόμους, καθώς και μεταγενέστερους τάφους που πιστεύεται ότι ανήκουν στη Μυκηναϊκή περίοδο.

Τα υποθαλάσσια ερείπια εντοπίστηκαν και χαρτογραφήθηκαν το 1968 από ομάδα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ με επικεφαλής τον δρα Νίκολας Φλέμινγκ.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Γιατί διαστρεβλώνεται ἡ ἱστορία τῆς Σπάρτης;


Ὁ λόγος τῆς μάχης τῶν Θερμοπυλῶν διαστρεβλώνεται, ὅπως καὶ ὅλη ἡ σπαρτιατικὴ ἱστορία, ἐπειδὴ δὲν ταιριάζει  μὲ τὰ πρότυπα τῆς ἐποχῆς. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα πρέπει νὰ αἰσθάνονται ἀδύναμοι καὶ νὰ περιμένουν κάποιους ὑπερήρωες νὰ θυσιασθοῦν γι'αὐτοὺς συνήθως καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τὸ μεγάλο πρότυπο θυσίας καὶ αὐτοθυσίας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μερικοὶ βάζουν τὸν Λεωνίδα καὶ τοὺς 300 ὡς χριστούς, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπὸ τὴν ἀπέναντι πλευρά. Πρότυπο εἶναι ὁ Ἡρακλῆς, ὁ ὁποῖος δείχνει τὸν τρόπο νὰ γίνῃ ὁ καθένας, ἥρωας. Ὁ Λεωνίδας πῆγε στὶς Θερμοπύλες γιὰ νὰ νικήσῃ. Σὲ καμμία στιγμὴ δὲν θυσιάστηκε ὁ Λεωνίδας, οὔτε καὶ οἱ 700 Θεσπιεῖς.

Πῶς καὶ γιατί ἐξηγεῖ ὁ ...

ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ: Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ

Βίντεο


Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Ἡ σκέψις δηλαδὴ τοῦ Πλάτωνος βασίζεται στὸν Μὰρξ καὶ στὸν Ἕγγελον; Αὐτοὺς μελέτησε;

Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ και διακεκριμένος προοδευτικός διανοητής, συγγραφέας εργασιών για τον Μαρξ, τον Χέγκελ και τη διαλεκτική, ο Σέγιερς έχει τα απαραίτητα εφόδια γι' αυτό το έργο, που αποτελεί το επίκεντρο της μελέτης του. Η Πολιτεία, γραμμένη περίπου στο 375 π.Χ., είναι ίσως το πιο φημισμένο έργο του Πλάτωνα και ο στόχος του καθηγητή Σέγιερς δεν είναι μόνο να την τοποθετήσει μέσα στο ιστορικό της πλαίσιο και να δώσει μια κατανοητή σύνοψη των βασικών θεμάτων της, αλλά και να αποτιμήσει την επίδρασή της στους μεταγενέστερους και σύγχρονους στοχαστές. Παράλληλα, υπερασπίζει την Πολιτεία από την κατηγορία του ολοκληρωτισμού, επισημαίνοντας τα συντηρητικά στοιχεία της σκέψης του Πλάτωνα αλλά και αναδεικνύοντας τα ριζοσπαστικά στοιχεία της, όπως ο κοινοκτημονισμός, που ενέπνευσαν τον προοδευτικό και σοσιαλιστικό στοχασμό.
Από τις πολλές επίκαιρες όψεις του Πλάτωνα που αναδεικνύονται στο βιβλίο, θα επισημάνουμε τη συνάφεια των ιδεών του με τη σύγχρονη πολιτική θεωρία. Ο Πλάτων εισάγει τη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου αλλά και την έννοια της ηγεμονίας, με την αντίληψή του ότι η κοινωνική σταθερότητα δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε κάποιο είδος συγκατάθεσης ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάξεις. Η θεωρία του για την τριμερή φύση του Εγώ (ως χωριζόμενου σε ένα λογικό, ένα συναισθηματικό και ένα επιθυμητικό μέρος) και ο ορισμός του της δικαιοσύνης ως ψυχικής αρμονίας προκαταλαμβάνουν ιδέες του Φρόυντ. Οι ριζοσπαστικές του αντιλήψεις για την ισότητα των γυναικών απηχούν θέματα που ανέδειξε στην εποχή μας το σοσιαλιστικό και φεμινιστικό κίνημα. Με τη διάκριση ανάμεσα στη δοξασία και την επιστήμη και τη θεωρία του των μορφών (ιδεών), ο Πλάτων εισάγει τη θεωρία της γνώσης, ενώ η παραβολή του της σπηλιάς μεταδίδει τις αξίες της εκπαίδευσης και του Διαφωτισμού.
Όπως δείχνει ο καθηγητής Σέγιερς, η κύρια αντίφαση στη σκέψη του Πλάτωνα έγκειται στο συλλογικό ουτοπικό όραμά του μιας κοινωνίας όπου κάθε άτομο θα αισθάνεται μέρος της κοινότητας και θα πραγματώνεται μέσα στην κοινότητα και την επιμονή του σε μια ιεραρχική κοινωνική δομή, άκαμπτα χωρισμένη σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις, όπου κάθε τάξη έχει αυστηρά καθορισμένο ρόλο. Αυτή η αντίφαση, αναπόφευκτη στην εποχή του Πλάτωνα, αίρεται από τη σοσιαλιστική σκέψη και τον μαρξιστικό κομμουνισμό, που εκφράζει τις προοδευτικές δυνατότητες της εποχής μας.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Προς μοναχόν Ανδρέαν

Πολλοὶ λέγουσιν (εἰ δ᾿ ἀληθεῖς οἱ λόγοι
οὐκ οἶδα) πλὴν λέγουσι· καὶ πείθουσί με,
ὡς σφόδρα χαίρεις, ὦ μοναστὰ καὶ πάτερ,
εἴ τις σὲ σεπτοῖς δεξιοῦται λειψάνοις
ἀνδρῶν μαρτύρων ἢ σεβαστῶν μαρτύρων,
θήκας δὲ πολλὰς λειψάνων θείων ἔχεις,
ἃς ἐξανοίγων τοῖς φίλοις σου δεικνύεις·
τοῦ Προκοπίου μάρτυρος χεῖρας δέκα,
Θεοδώρου δὲ πέντε καὶ δέκα γνάθους,
καὶ Νέστορος μὲν ἄχρι τῶν ὀκτὼ πόδας,
Γεωργίου δὲ τέσσαρας κάρας ἅμα,
καὶ πέντε μαστοὺς Βαρβάρας ἀθλοφόρου·
καὶ νῦν μὲν ὀστᾶ δώδεκα βραχιόνων
τοῦ καλλινίκου μάρτυρος Δημητρίου,
νῦν τ᾿ αὖ καλάμους εἴκοσι σκελῶν ὅλων
τοῦ Παντελεήμονος (ὢ τῆς πληθύως!)

Βίκιθηκη

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Περί «θαυμάτων» και περί της υστερικής τους αναζητήσεως

Πηγή...

«Όσο για τα θαύματά σας, δεν με εντυπωσιάζουν. Όλοι οι πονηροί έχουν κάνει θαύματα και όλοι οι ηλίθιοι τα έχουν πιστέψει. Για να πεισθώ για την αλήθεια ενός θαύματος, πρέπει προηγουμένως να πεισθώ ότι το γεγονός που το αποκαλείτε έτσι είναι παντελώς αντίθετο με τους νόμους της Φύσεως, γιατί μόνο ό,τι είναι έξω από αυτήν μπορεί να περάσει για θαύμα. Και ποιος γνωρίζει την Φύση αρκετά καλά, ώστε να τολμήσει να βεβαιώσει σε ποιο ακριβώς σημείο αυτή ξεπερνιέται ή παραβιάζεται ; Για να γίνει συνεπώς πιστευτό ένα θαύμα δεν απαιτούνται παρά δύο μόνον παράγοντες, ένας θαυματοποιός και μία δύο γυναικούλες. Έλα τώρα, μην ψάχνεις άλλα στηρίγματα για την πίστη σου. Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών έκαναν αυτά που αποκαλείτε θαύματα και, τι περίεργο, όλοι τους βρήκαν ανόητους να τους πιστέψουν…Αχ φίλε μου, αν ο Θεός σου όντως υπήρχε, θα είχε τόση ανάγκη από θαύματα, μαρτύρια και προφητείες για να στήσει την αυτοκρατορία του;» (Μαρκήσιος ντε Σαντ, «Διάλογος ενός παπά με έναν μελλοθάνατο»)
Όταν στα μέσα του Μαρτίου του 2001 οι φανατικοί μονοθεϊστές Ταλιμπάν κατέστρεψαν στο Αφγανιστάν όλα τα προ-ισλαμικά «είδωλα» υπό τα βοδινά όμματα της χριστιανικής Ευρώπης (και γιατί να μην ήσαν βοδινά άλλωστε, αφού, όπως ωραία το ετόνισε ένας δημοσιογράφος καθημερινής εφημερίδος, τα ίδια και χειρότερα έπραξε στην ήπειρό μας, με εξαιρετική μάλιστα ένταση στην Ελλάδα, και ο Χριστιανισμός) ο ηγέτης τους μουλάς Μοχάμεντ Ομάρ χαιρέτισε τις βροχοπτώσεις των ημερών που ακολούθησαν την καταστροφή ως.. αγαλλίαση του Αλλάχ / Ιαχωβά για την καταστροφή των «βδελυγμάτων της ειδωλολατρίας» (οργάνωσε μάλιστα και θυσία 100 αγελάδων για εξιλέωση επειδή.. καθυστέρησαν οι Ταλιμπάν να καταστρέψουν τα.. “είδωλα”).
Ένα «θαύμα» λοιπόν επεσφράγισε τις πράξεις των Ταλιμπάν. Ένα άλλο «θαύμα», τις ίδιες περίπου ημέρες, συνέβη στην εξίσου πολιτισμικώς εξαθλιωμένη χώρα μας (το γνωστό με το «μάτωμα» της εικόνας της Παναγίας) και τονίζω ιδιαιτέρως αυτό το πολιτισμικώς εξαθλιωμένη, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό Κράτος αντί να στείλει εισαγγελέα και να διατάξει την ανάλυση του υποτιθεμένου «αίματος», έστειλε αντιθέτως.. τιμητικό άγημα (!!), αποδεχόμενο έτσι εμμέσως πλην σαφώς ότι τα ξύλα μπορούν να.. ματώνουν όταν είναι «παναγιακή περίοδος» αλλά και γενικώς όταν οι παπάδες επιθυμούν επανασυσπείρωση των προβάτων, ή αύξηση των υπερεσόδων τους για τις χ ή ψ έκτακτες «ανάγκες» της εκκλησίας τους.
Κρατώντας λοιπόν πάντα κατά νού την ρήση ενός πολύ γνωστού διαφωτιστού «όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν σε παραλογισμούς θα διαπράττονται αγριότητες», έρχομαι να ομιλήσω φίλοι Συνέλληνες και εχθροί Ρωμιοί για.. «θαύματα» και συναφή, αφού εκεί μας σπρώχνουν τα πράγματα (και τα θάματα).

Η βάση της θαυματοπληξίας

Η βάση της υστερικής θαυματοπληξίας που χαρακτηρίζει όλες τις εξ αποκαλύψεως (κατασκευασμένες) θρησκείες που διαμορφώνουν το σώμα του λεγομένου «Μονοθεϊσμού», πρέπει να αναζητηθεί στην αντιφυσική κοσμοθέαση που αυτές οι θρησκείες εισάγουν και προπαγανδίζουν.
Αντίθετα από τις φυσιολογικές (φυσικές) θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός και οι δύο σχισματικές του αιρέσεις (Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός) αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως υλικό και εκ του μηδενός δημιούργημα ενός άϋλου και εξωκοσμικού δημιουργικού Αιτίου (Ιαχωβάς) που είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη αιωνία πραγματικότης (το Α και Ω).
Αποτελεί όντως μία απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία των θρησκειών η εφεύρεση από το ιουδαϊκό ιερατείο αυτής της παράλογης κοσμοαντιλήψεως (γύρω στον 5ο με 6ο π.α.χ.χ. αιώνα την τοποθετεί ιστορικώς η αρχαιολογική Επιστήμη μετά τα προ διετίας δημοσιεύματα του ισραηλινού Χέρτζογκ, βλ τεύχος 38 του περιοδικού ΔΙΙΠΕΤΕΣ), αλλά και μία πολύ πιο απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία αυτής της ιδίας της ανθρωπότητος η μετέπειτα επικράτησή της, μέσω της τρομακτικής προσηλυτιστικής λαίλαπας των χριστιανών και μωαμεθανών, σε σημείο ώστε σήμερα να αποτελεί το επίσημο περί Κόσμου δόγμα του 60% περίπου του ανθρωπίνου πληθυσμού του πλανήτη μας.
Αντίθετα από την μονοθεϊστική εκτροπή, οι φυσικές Θρησκείες των Εθνών, το επιφανέστερο τμήμα των οποίων υπήρξε η Ελληνική Εθνική εκείνη, αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως την μόνη αληθή και αντικειμενική πραγματικότητα, ως ον αιώνιο και ατελεύτητο το οποίο αναδύει τις περιοδικές του μορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο άπειρο, διατεταγμένο και κεκοσμημένο (εξού και η ίδια η λέξη «Κόσμος»).
Τίποτε δεν υφίσταται έξω από αυτόν τον αιώνιο, ατελεύτητο, άπειρο και ΥΛΟζωϊκό Κόσμο, ο οποίος εμπεριέχει και αυτά τα ίδια τα δημιουργικά του Αίτια, αλλά και τις δυνάμεις που τον συγκροτούν ως τέτοιον, δηλαδή τις κοσμογονικές δυνάμεις και τους Θεούς.
Γίνεται λοιπόν σαφές νομίζω, ότι για όλους τους μη-μονοθεϊστές ο Κόσμος δεν μπορεί παρά να νοείται ως μία έγκυρη και διαρκής Θεοφάνεια.
Η ίδια η φύση και όψη του αποτελούν το «θαυμαστό» (και παραπέμπουν στην τέχνη του «θαυμάζειν» που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός μία οποιαδήποτε συμπυκνωμένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων («επιφάνεια») αυτού ακριβώς του Κόσμου.
Το «θαύμα», όπως αυτό εννοείται από τους μονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόμων, δεν υφίσταται.
Το «θαύμα» είναι ο ίδιος ο Κόσμος και ό, τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, ακόμη και μία «επιφάνεια» Θεού ή ένας μαντικός χρησμός, παραμένει κατά φύσιν, δηλαδή σύμφωνη με τα ισχύοντα εντός του Κόσμου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το «κατά φύσιν» οι Στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΗ.
Ο μη-μονοθεϊστής, όπως πολύ σωστά το διετύπωσε ο Μπρούνο Σνελλ στο «Η Ανακάλυψη του Πνεύματος», δεν αναζητεί το «θαύμα» για να πιστοποιήσει την ύπαρξη του Θεού του, αλλά την πιστοποιεί συνειδητοποιώντας απλώς την «θωμαστή» φύση του Κόσμου.
Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν αιτάται (αναιδώς) από τους Θεούς «θαύματα», δηλαδή προς το συμφέρον του εκτροπές των φυσικών νόμων ή της Μοίρας, αλλά προσεύχεται για απλή “εύνοια” ή αρωγή (αν αυτό μάλιστα τους επιτρέπεται) σε διαδικασίες στις οποίες ήδη ο ίδιος αγωνίζεται στα θνητά μέτρα (λ.χ. σε μία μάχη, σε μία προσπάθεια ιάσεως, κ.ά.)
Για τους μονοθεϊστές τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα από τα αναφερθέντα.
Ο Κόσμος και οι νόμοι του είναι απλώς οι υλικές δημιουργίες (τα.. «κτίσματα») του εξωκοσμικού Θεού Ιαχωβά και ουσιαστικώς στερούνται του οποιουδήποτε πνευματικού περιεχομένου, ενώ όλη η ανθρώπινη Ιστορία, όπως πολύ ορθώς ετόνισε ο Κώστας Παπαϊωάννου, νοείται ως μία αποτρόπαια θεοφάνεια αυτού του υποτιθεμένου εξωκοσμικού Θεού, μέσα στα περιανθρώπινα μόνον (άλλη διαστροφή και ετούτη !!) τμήματα του κτίσματός του: ο Ιαχωβάς ανοίγει στα δύο τις θάλασσες για να διέλθουν οι πιστοί του και μετά τις ξανακλείνει πνίγοντας τους εχθρούς τους (..).
Μέσα σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που προκύπτει ο σημερινός ορισμός του «θαύματος» ΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ με την θέληση του Θεού Ιαχωβά, κατ’ευθείαν από τον ίδιο ή μέσω εξουσιοδοτημένων από αυτόν προσώπων (Τζεσουά, Μαρία, «άγιοι», ακόμη και παπάδες όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας) ή «εξουσιοδοτημένων» αντικειμένων (προ ετών ο κος Χατζηφώτης μας είχε ενημερώσει ότι η «θεία χάρις» μπορεί να κατοικήσει σε αντικείμενο, επί του προκειμένου στην «αγία ζώνη», και να μεταβιβάζεται στους πιστούς δια της.. επαφής !!).
Με δεδομένα όλα αυτά, είμαστε μάλλον πολύ τυχεροί όλοι εμείς των κατεκτημένων Εθνών που νηπιοβαπτιζόμαστε άθελά μας από τους εν αγνοία γονείς μας, για το ότι ΕΤΥΧΕ το «θαύμα» ενός χριστιανού εξορκιστού (του «Αγίου» Συλβέστρου) στην Αυλή του «Αγίου» Κωνσταντίνου να κριθεί από την γνωστή και μη εξαιρετέα Ελένη πιό.. εντυπωσιακό από το αντίστοιχο ενός Ιουδαίου ραββίνου στον διαγωνισμό που έγινε για να αποφασίσει ο προαναφερθείς αυτοκράτωρ ποιά εν τέλει «σχολή» του Μονοθεϊσμού θα υιοθετούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είμαστε αλήθεια πολύ τυχεροί γιατί, τουλάχιστον οι άρρενες, γλυτώσαμε τον ακρωτηριασμό μας που κατ’ευφημισμόν λέγεται «περιτομή».

Ένα απέραντο τρελοκομείο 25 αιώνων

Γίνεται φανερό νομίζω στον κάθε λογικό άνθρωπο ότι εδώ και 25 αιώνες (δεχόμενοι πάντοτε την χρονολόγηση του Χέρτζογκ για την πραγματική αφετηρία του λεγόμενου «Μονοθεϊσμού») έχει ανοίξει το πρώτο παράθυρο του τρελλοκομείου για να πλημμυρίσει η ανθρωπότητα από παραλογισμό, ασυναρτησία, μυστικισμό και θεοφοβία (η τελευταία ως συνέπεια της αντιμετωπίσεως ενός ακατάληπτου «επέκεινα» Θεού).
Και εδώ και 20 αιώνες άνοιξε επίσης και η πόρτα διάπλατα, και στρατιές οι παλαβοί κατακυρίευσαν τον πλανήτη, σφάζοντας, βασανίζοντας, καίγοντας και καταστρέφοντας όλα και όλους που απειλούσαν την απολύτη επικράτησή τους.
Και βρισκόμαστε σήμερα εμείς, οι τεχνοάνθρωποι του 21ου αιώνος να παριστάνουμε μπροστά από οθόνες Η/Υ ή πίσω από το τιμόνι αεροδυναμικών αυτοκινήτων τους «λογικούς», όταν το 60% από εμάς σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδέχεται, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, τις τρέλλες των μονοθεϊστικών θρησκειών ως έγκυρες και συμβατές με την στοιχειώδη λογική ή επιστημονικότητα: φυσικοί «επιστήμονες» δέχονται αδιαμαρτύρητα, λόγω της θρησκείας που προσκυνάνε, ως λογική την πιθανότητα δημιουργίας ύλης εκ του.. μηδενός, ενώ ιατροί «επιστήμονες» δέχονται ότι μπορεί να αναστηθεί ακόμη και μετά από 2-3 ημέρες νεκρό σώμα!
Για τέτοια παραφροσύνη πρόκειται. Μέσα σε αυτό το τρελλοκομείο της «Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ» όλα συνεπώς «παίζουν» και όλα μπορεί να συμβούν.
Ακόμη και το ότι πρέπει να εξοντώνονται άνθρωποι επειδή έτσι διέταξε ο.. Θεός. Αποτελεί απλώς ζήτημα ευκαιριών το αν θα σκοτώνουμε τους ανθρώπους που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις μας (δηλ. να βαπτισθούν) και να το αποδίδουμε μετά σε.. «θαύμα του σταυρού» (λ.χ. «Άγιος» Επιφάνειος Κύπρου) ή αν θα στέλνουμε ως οργανωμένο και ευρωπαϊκό Κράτος του 21ου αιώνος τιμητικά στρατιωτικά αγήματα (!!) να συνοδεύουν την περιφορά της κάθε αγυρτείας.
(Με αφορμή πάντως την τόσο ανερυθρίαστη παραδοχή από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία των μεσαιωνικών «θαυμάτων» που πωλεί λιανικώς και χονδρικώς η κρατούσα Θρησκεία, και αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η αποστολή αγημάτων ή η υποδοχή του γνωστού και μη εξαιρετέου «φωτός της Ιερουσαλήμ» με.. τιμές αρχηγού Κράτους, θα ήταν καλό, υποθέτω, να στείλουμε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την λογική μας που τόσο βαναύσως προσβάλλεται, εξωδίκους προς το Ελληνικό Κράτος με το οποίο να το καλούμε να παραιτηθεί της εισπράξεως φόρων από εμάς γιατί έτσι μας είπε στον ύπνο μας η.. Παναγία. Αν θέλει να είναι θαυματολατρικό αυτό το Κράτος που υποτίθεται ότι ζει στον 21ο αιώνα και όχι στον 6ο του θεομανούς ανθέλληνος Ιουστινιανού, οφείλει να σεβαστεί ΚΑΙ αυτό το φοροαμυντικό μας «θαύμα»).

Από το «ευχαριστήριον» στο «τάμμα»

Πρέπει κάπου εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι το πολύ βασικό, την διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο «ευχαριστήριον» που κατέθεταν οι Εθνικοί στα Ιερά τους για να ευχαριστήσουν τους Θεούς που τους είχαν σταθεί «ευμενείς» ή «αρωγοί» (όπως προαναφέραμε) και στα γνωστά σε όλους μας «τάμματα» με τα οποία οι θαυματομανείς μονοθεϊστές προσπαθούν να ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ την προσοχή του υποτιθεμένου Θεού τους στα στενά προσωπικά τους ζητήματα και να τον παρακινήσουν σε τέλεση «θαύματος» προς επίλυσή τους.
Ό, τι το πιο χυδαίο και βέβηλο μπορεί να πράξει δηλαδή ένας θρησκευτής θνητός απέναντι στην τάξη των Θεών.
Ενώ οι μη-μονοθεϊστές ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ την θεότητα ΜΕΤΑ από μία ευνοϊκή για αυτούς έκβαση (πρακτική εμφανέστατη από το πλήθος των διασωθέντων «ευχαριστηρίων» αναθημάτων στα Εθνικά Ιερά), οι μονοθεϊστές ΤΑΖΟΥΝ υλικά πλούτη ή προσωπικό αυτοεξευτελισμό στην δική τους «επέκεινα» θεότητα, όχι για απλή εύνοια αλλά για να τους κάνει το α ή β ρουσφέτι.
Διαφορά κοσμοθεάσεων με άβυσσο να χωρίζει τις εκατέροθεν αντιλήψεις. Από τη μία πλευρά στέκει ο Εθνικός, ο οποίος ζητάει από τους Θεούς του όχι να δρούν αλλά απλώς να εξακολουθούν να ΕΙΝΑΙ και από την άλλη ο Μονοθεϊστής που απαξιώνει το πραγματικό ΕΙΝΑΙ και ζητάει από τον εξωκοσμικό του Θεό να επεμβαίνει σύμφωνα με την υποκειμενική και μυωπική θέληση τού κάθε θρησκευτού, για να εκτρέπει τα φυσικά πράγματα κατά τα αιτούμενα και πάντοτε με προπληρωμή.
Το πιό τραγικό μάλιστα είναι ότι αν γίνει ένα ψυχογράφημα στους χριστιανούς κυρίως (γιατί αυτοί μας αφορούν περισσότερο ως ασφυκτικώς περιβάλλοντές μας) «τάζοντες», θα εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να κάνει η άρρωστη κοσμοθέαση σε ένα ανθρώπινο μυαλό: κανένας ποτέ δεν έταξε μία εκτεταμμένη δενδροφύτευση, αλλά τα «τάμματα», αν δεν περιορίζονται σε υλική κατάθεση στους ήδη χρυσοφόρους ναούς ή σε ανέγερση νέων εκκλησιών σε ήδη υπερκορεσμένα από τέτοια οικήματα χωριά, στρέφονται σε καθαρά αρνησίζωες και αυτοτιμωρητικές πρακτικές όπως νηστεία, αυτοεξευτελισμοί και έτερα σχετικά.

Η υστερική αναζήτηση του εξωπραγματικού και του υπερφυσικού

Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού δεν περιορίζεται ωστόσο σε αποκλειστικώς θρησκευτικά πλαίσια, αν και υπό μία διαφορετική γωνία οράσεως ΟΛΑ σχετίζονται με το τι έχει κάποιος μέσα στο μυαλό του, άρα η θρησκευτική αντίληψη παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά.
Αν ΟΛΑ όσα ανθρώπινα δημιουργήματα βλέπουμε γύρω μας είναι ΝΟΥΣ, τότε είναι συγχρόνως και θρησκευτική αντίληψη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που η θρησκεία καθορίζει πολύ περισσότερα πράγματα σε μία κοινωνία από όσα εκ πρώτης όψεως αντιλαμβάνεται κάποιος ανυποψίαστος.
Η οργανωμένη ανοργανωσιά που εξουσιάζει αυτόν τον τόπο λ.χ. δεν είναι άσχετη από την θρησκεία που επίσης τον εξουσιάζει, η οποία παραπέμπει σε παραίτηση από κάθε ανθρώπινη πρόνοια μπροστά στην υποτιθέμενη του Ιαχωβά και της «οικογενείας» του: σε καμμία ευρωπαϊκή χώρα λ.χ. δεν θα τολμούσε να πεί στις αρχές της θερινής περιόδου ο Υπουργός Γεωργίας ότι «δεν έχουμε λάβει τα πρέποντα αντιπυρικά μέτρα αλλά θα βοηθήσει η Παναγία να μην έχουμε πολλές φωτιές εφέτος», όπως τα ταλαίπωρα αυτιά μας άκουσαν προ ολίγων ετών, ούτε και κανείς θα τολμούσε δίχως να γίνει περίγελως να γράψει και κυκλοφορήσει βιβλία που να προτρέπουν σε παραίτηση από κάθε κοινωνική η εθνική αντίσταση επειδή τάχα υπάρχει μία μεσσιανική ομάδα που θα μας σώσει πολύ σύντομα, ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα.
Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού, δεν περιορίζεται ούτε και σε αποκλειστικώς εθνικά πλαίσια, αφού οι εθνικές διαφορετικότητες έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία καταστραφεί δια του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού και η πλειονότης των ανθρώπων αποτελούν ευπειθείς υπηκόους της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ: σκέπτονται ιουδαϊκά, συμπεριφέρονται ιουδαϊκά, ονειρεύονται ιουδαϊκά.
Το να κυλάει κανείς προς τα κάτω είναι πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτομάτως και δίχως πολλά ξοδέματα ενεργείας.
Ακόμη και στις ζοφερές εκείνες εποχές της πρώτης προελάσεως της μονοθεϊστικής παραφροσύνης, πολύ δύσκολα ο κόσμος της λογικής συγκροτήσεως και της πνευματικής διαυγείας κατόρθωσε να σχηματίζει την ελάχιστη απαιτούμενη αντίσταση.
Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν «εθνικούς» θαυματοποιούς στον ναζαρηνό θαυματοποιό ραββίνο που διαφήμιζαν οι οπαδοί του Σαούλ-Σαύλου (ο “Βίος Απολλωνίου Τυανέως” του Φιλοστράτου είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της απελπισμένης πρακτικής).
Η τρέλλα όμως δεν καταπολεμάται με τρέλλα για τον ίδιο λόγο που η αθλιότητα δεν καταπολεμάται με αθλιότητα.
Τα απομεινάρια του πραγματικού ανθρωπίνου είδους, των όντων δηλαδή που τιμούμε και υπερασπιζόμαστε την ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οφείλουμε να δώσουμε μέχρι το τέλος την μάχη της υπερασπίσεως του είδους μας και καλύτερα να χαθούμε μαχόμενοι μαζί με τα χαρακτηριστικά μας που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα, παρά να «νικήσουμε» εξομοιούμενοι με το απέναντί μας τέρας.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ. Το μόνο πραγματικό θαύμα είναι η υπέροχη και έλλογη διάταξη και συγκρότηση του Κόσμου και, προβαλλόμενη προς τα κάτω, η υπέροχη και έλλογη φύση του Ανθρώπου.
Αυτό το θαύμα τιμούμε και μόνο σε αυτό παρουσιάζουν όπλα τα δικά μας «τιμητικά αγήματα». Οι άλλοι ας συνεχίσουν να ζουν όπως ζουν και τώρα και όπως έζησαν εδώ και αιώνες εκατομμύρια ομοίων τους: «στου λαβυρίνθου τον εφιάλτη οδηγημένοι, αιώνια δίχως σωτηρία». Για να αλλάξουν φύση, αντίληψη, πεποιθήσεις και συμπεριφορά αυτοί θα χρειασθούν ένα «θαύμα» όπως η βλακεία τους το εννοεί, μόνο που πρέπει να είναι πολύ μεγάλο αυτό το θαύμα. Αντί για ένα αγιογραφημένο ξύλο θα πρέπει να ματώσει ολάκερος ο Γαλαξίας…
Σ.σ. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε το 2001

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Δυο αρχηγοί κρατών επισκέφτηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα και είναι το Άγιο Φως και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας

“Τι δουλειά έχουν τα λείψανα να τριγυρνάνε από εδώ κι από κει; Υπάρχει ένα θέμα σεβασμού που πρέπει να έχουμε απέναντι στη λαϊκή θρησκευτικότητα, όχι, όμως, να αποδίδουμε τιμές αρχηγού κράτους στα λείψανα μιας Αγίας. Πριν μερικό καιρό, την Μεγάλη Παρασκευή, ήρθε το Άγιο Φως με τιμές πάλι αρχηγού κράτους, δηλαδή δυο αρχηγοί κρατών επισκέφτηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα και είναι το Άγιο Φως και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας”, σχολίασε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης στο ραδιοφωνικό σταθμό “Βήμα FM”.

Νωρίτερα, στον τηλεοπτικό σταθμό Mega είχε μιλήσει για “εμπόριο λειψάνων”, με αφορμή τη μεταφορά τους στον Άγιο Σάββα, σημειώνοντας πως “είναι λάθος να δίνουμε το σήμα ότι μπορεί να αντικατασταθεί η Ιατρική”.

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο ἐδῶ.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Ο τρικάρινος όφις επιστρέφει στους Δελφούς ως αντίγραφο

Ένα ορειχάλκινο αντίγραφο του οφιόσχημου κίονα που στήριζε τον τρίποδα της Μάχης των Πλαταιών, ανάθημα το οποίο είχαν αφιερώσει στους Δελφούς το 477 π.Χ. και οι 31 ελληνικές πόλεις που πολέμησαν στη μάχη, θα κατασκευαστεί και θα τοποθετηθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, σύμφωνα με την ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Το ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα -που παρουσιάστηκε με λεπτομέρειες στο ΚΑΣ, τα μέλη του οποίου το υποδέχτηκαν με πολλά θετικά σχόλια- αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, αλλά και να επανορθώσει ένα «ιστορικό» λάθος, που όμως αν δεν είχε συμβεί το αυθεντικό μνημείο θα είχε χαθεί για πάντα.
Κι αυτό γιατί ο ορειχάλκινος κίονας με τη μορφή τριών φιδιών, ύψους 6 μέτρων, που παρέμενε στην αρχική του θέση μέχρι και τον 4ο αι. μ.Χ., αποσπάστηκε και μεταφέρθηκε στη νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.
Εκεί στήθηκε στο μέσον του Ιππόδρομου, σημείο όπου διατηρείται έως και σήμερα, μαρτυρώντας την εξέχουσα συμβολική σημασία που είχε για τη νέα πρωτεύουσα. Το γεγονός, δε, ότι είναι το μοναδικό χάλκινο ανάθημα της ελληνικής αρχαιότητας, που διατηρήθηκε ορατό ανά τους αιώνες, χωρίς ποτέ να χαθεί, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.
Το γύψινο εκμαγείο του οφιόσχημου στηρίγματος κατασκευάστηκε και μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Μουσείο των Δελφών -όπου και φυλάσσεται σε αποθήκη από το 1980- μετά από πρωτοβουλία του τέως Εφόρου Αρχαιοτήτων, καθηγητή Πέτρου Θέμελη.
Μάλιστα, στο αντίγραφο αυτό διατηρούνται σε καλή κατάσταση οι εγχάρακτες επιγραφές με τα ονόματα των ελληνικών πόλεων που συμμετείχαν στη μάχη των Πλαταιών (Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Θεσπιείς, Τήνιοι, Λευκάδιοι, Κύθνιοι, Σίφνιοι κ.α.), ονόματα τα οποία έχουν σχεδόν σβηστεί από το πρωτότυπο, λόγω της οξείδωσης και της μακραίωνης παραμονής του στις καιρικές συνθήκες.
Ο χάλκινος οφιόσχημος κίονας, που σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε κατασκευαστεί από περσικά λάφυρα, αποτελούνταν από τρία στριφογυριστά φίδια, στο σώμα των οποίων ήταν χαραγμένα τα ονόματα των πόλεων που είχαν πολεμήσει στην ένδοξη μάχη.
Τα κεφάλια των φιδιών στήριζαν χρυσό λέβητα, τον οποίον έλιωσαν οι Φωκείς για να καλύψουν τις ανάγκες του Γ΄ Ιερού Πολέμου. Είναι, δε, γνωστό από μικρογραφίες της οθωμανικής περιόδου ότι ο κίονας με τις τρεις κεφαλές των όφεων ήταν ακέραιος έως και τον 16ο αι. Από αυτές πλέον σώζεται μόνο η μια, αποκομμένη από τον κορμό της που δεν διατηρήθηκε, η οποία βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

Πηγή...

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Οι αναστημένοι θεοί άλλων παραδόσεων

Ποιοι επέστρεψαν από τον άλλο κόσμο

Είναι γεγονός ότι ο θάνατος απασχόλησε την ανθρωπότητα από τις πρώτες στιγμές που συνειδητοποίησε τον εαυτό της.

Δεν είναι εξάλλου καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το παλιότερο σωζόμενο γραπτό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού, το πανάρχαιο Έπος του Γκιλγκαμές, περιστρέφεται γύρω από το οντολογικό ερώτημα γιατί υπάρχει ο θάνατος.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη γιατί ο άνθρωπος μετέφερε τη συζήτηση για τα της ζωής και τα μετά της ζωής στις λατρευτικές του πίστεις, καθώς η οργανωμένη θρησκεία ήρθε τώρα να απαντήσει στην προαιώνια αυτή ανθρώπινη περιέργεια.

Καθώς διανύουμε λοιπόν τη Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη του Χριστού ξεδιπλώνονται μπροστά μας, ώρα να ρίξουμε μια ματιά σε θεϊκές οντότητες που επέστρεψαν από την άλλη πλευρά του ποταμού της ζωής, αν και η παγκόσμια μυθολογία βρίθει από τέτοια παραδείγματα.

Το μοτίβο του θεού που πεθαίνει και επιστρέφει στη ζωή επαναλαμβάνεται διαρκώς σε ολότελα διαφορετικά πολιτισμικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα, από τον ευρωπαϊκό Βορρά και τη Μέση Ανατολή μέχρι και τις εσχατιές της Αμερικής. Η ανάσταση του θεού ενέχει συχνά τόσο κυριολεκτική όσο και συμβολική χροιά και τα αναρίθμητα ιστορικά παραδείγματα συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν τη σαγήνη που ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί ο θάνατος στον άνθρωπο.

Από τις λεγόμενες αβραμικές θρησκείες και τις παγανιστικές και νεοπαγανιστικές θρησκευτικές παραδόσεις μέχρι και τις λατρείες της Ανατολής και του Νέου Κόσμου, η ανάσταση του νεκρού θεού έρχεται και επανέρχεται, με την ίδια δυναμική που επιμένει να έρχεται και να επανέρχεται στον νου του ανθρώπου ο θάνατος…

Όσιρις 




Ο ταπεινός θεός της Φύσης αρχικά στο αιγυπτιακό θεϊκό στερέωμα αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες θεότητες του αιγυπτιακού σύμπαντος όταν άρχισε να διαφεντεύει τη βλάστηση, ακολουθώντας την πορεία της καλλιέργειας: ο Όσιρις πέθαινε κατά τον θερισμό και αναγεννιόταν με τη σπορά. Κι έτσι μετατράπηκε σε «Κύριο του Κάτω Κόσμου» και «Άρχοντα των Νεκρών».

Οι αναρίθμητοι αιγυπτιακοί μύθοι για την καταγωγή του Όσιρι κάνουν όλοι λόγο για τις περιπέτειές του στις δύο όχθες της ζωής και στον δρόμο προς τη θεοποίησή του πέθανε και αναγεννήθηκε τουλάχιστον δύο φορές. Είναι γνωστές από τον Πλούταρχο και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη οι μυθολογικές εκδοχές για την επαναφορά του στη ζωή. Στην πρώτη περίπτωση, ο Όσιρις δολοφονήθηκε από τον ζηλιάρη αδερφό του Σεθ και το πτώμα του εναποτέθηκε στον Νείλο. Η αδερφή και σύζυγός του Ίσιδα περιμάζεψε τη σορό και με τη βοήθεια μαγικών τελετουργικών τον επανάφερε στη ζωή. Ο Όσιρις όμως πέθανε λίγο αργότερα και ήταν πάλι ο Σεθ υπαίτιος: αυτή τη φορά διαμέλισε το σώμα του και διασκόρπισε τα κομμάτια του στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης.

Η Ίσιδα περιμάζεψε με κόπο τα απομεινάρια του για να τα ενταφιάσει παραδοσιακά και οι αιγύπτιοι θεοί αναγνωρίζοντας την αφοσίωσή της τον επανέφεραν από τον κόσμο των νεκρών, θεοποιώντας τον αυτή τη φορά. Πλέον ήταν ο Θεός των Νεκρών και με την ιδιότητα αυτή αναρριχήθηκε μέχρι τις πρώτες θέσεις του αιγυπτιακού πανθέου…

Διόνυσος


Δεν ήταν λίγοι οι μελετητές που έσπευσαν να αναγνωρίσουν αναλογίες μεταξύ Όσιρι και θεοτήτων του ελληνικού Δωδεκάθεου, φτάνοντας να τον εξομοιώσουν τελικά με τον Διόνυσο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διάφοροι μύθοι για το πώς απέκτησε ο θεός την επωνυμία «δισσότοκος» και για το πόσο λυσσαλέα τον κυνήγησε η πάντοτε ζηλιάρα Ήρα, ο δημοφιλέστερος παραμένει αυτός που θέλει τον Δία να θαμπώνεται από την ομορφιά της παρθένας κόρης του Κάδμου, Σεμέλης, και να ενώνεται μαζί της. Καρπός του έρωτά τους ήταν ο Διόνυσος.

Έξαλλη από τη ζήλεια της και θέλοντας να τους εκδικηθεί, η Ήρα εμφανίζεται στη Σεμέλη και την πείθει να ζητήσει από τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με τη θεϊκή μορφή του, ως απόδειξη της αγάπης του. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε μπροστά της ο Ζευς σε όλο του το θεϊκό μεγαλείο, η θνητή Σεμέλη δεν άντεξε τη λάμψη των κεραυνών και των βροντών που έφευγαν από τα χέρια του. Την τύλιξαν οι φλόγες, αν και ο Δίας πρόλαβε και έσωσε το παιδί που είχε στα σπλάχνα της, ράβοντάς το τώρα στον μηρό του.

Έπειτα από εννιά μήνες, ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε από το πόδι του πατέρα του, κάτι που έφερε τα παρατσούκλια «μηρορραφής», «διμήτωρ» και «δισσότοκος»! Σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, η Ήρα ξαπέστειλε τους Τιτάνες να τον σκοτώσουν. Αυτοί τον έκοψαν κομμάτια και τον έφαγαν, αφήνοντας μόνο την καρδιά του. Έπειτα ο Δίας τον ανέστησε κυοφορώντας τον στον μηρό του. Ο μύθος του θανάτου και της ανάστασης συνδέθηκε και στο ελληνικό πάνθεο με τη βλάστηση και την καρποφορία και ο Διόνυσος έμεινε τελικά γνωστός ως θεός του οίνου και της αμπέλου…

Άδωνις 


Στις παραδόσεις των λαών της Ανατολικής Μεσογείου υπάρχουν τουλάχιστον μια ντουζίνα θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και τη λύτρωση της ανάστασης. Πλατιά διαδεδομένη στη Φοινίκη και την Ασία, αιώνες πριν από τη γέννηση του Ιησού, ήταν η λατρεία του θεού Άδωνι, ενός σημιτικού θεού δηλαδή που έγινε δεκτός από τους Έλληνες από πολύ νωρίς, ήδη από τις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Άδωνις υπήρξε καρπός μιας άνομης συνεύρεσης πατέρα και κόρης (του Κινύρα και της Αμαζόνας Σμύρνας), γεννήθηκε όμως τόσο ωραίος ώστε η ίδια η Αφροδίτη, που προκάλεσε την ειδεχθή αιμομιξία, τον ερωτεύτηκε παράφορα.

Έδωσε έτσι το βρέφος στην Περσεφόνη να το μεγαλώσει στο βασίλειο του Άδη και ο Άδωνης έγινε αργότερα ένας πανέμορφος άντρας. Τόσο η Περσεφόνη όσο και η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκαν και τη θεϊκή διαμάχη ανέλαβε να λύσει ο Δίας, ο οποίος κατέληξε τελικά ότι ο Άδωνις το ένα τρίτο του χρόνου του θα το περνούσε με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο με την Αφροδίτη και το υπόλοιπο του χρόνου όπου εκείνος ήθελε. Κάθε φορά που κατέβαινε ο Άδωνις στον κάτω κόσμο, η φύση πάγωνε και τα λουλούδια μαραίνονταν, καθώς η κάθοδος του Άδωνι στο βασίλειο του Άδη συμβόλιζε τον χειμώνα.

Όμως ο Άρης καραδοκούσε. Αιώνια ερωτευμένος με την Αφροδίτη, θέλησε να βγάλει τον Άδωνι από τη μέση, στέλνοντάς τον οριστικά στο σκοτεινό βασίλειο του κάτω κόσμου. Έτσι μια μέρα που ο Άδωνις είχε πάει για κυνήγι, ο Άρης μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο και τον σκότωσε. Προς τιμή του Άδωνι, εορταζόταν τα Αδώνια, με συμμετοχή αποκλειστικά γυναικών, που πενθηφορούσαν και τελούσαν «πάντα τα εις κηδείας καθιερωμένα». Οι γυναίκες θρηνούσαν γοερά και κόπτονταν για τον θανόντα θεό και την επόμενη μέρα γιόρταζαν την ανάστασή του…

Όντιν



Το βαρύ πυροβολικό του βορειοευρωπαϊκού παγανισμού δεν ήταν άλλο από τον πατέρα των τοπικών θεών, τον φοβερό Όντιν. Η σκανδιναβική μυθολογία προέρχεται από τα αρχαία γερμανικά φύλα, τα οποία μετανάστευαν επί αιώνες στον Βορρά και μετέφεραν εκεί τη λατρεία του Θορ, του Όντιν, του Τιρ, της Φρέγια και των άλλων μελών του αρχαίου τευτονικού πανθέου. Κορυφαίος όλων ήταν ο θεός Οντιν, ο οποίος δεν δίστασε να θυσιάσει ένα από τα μάτια του για να λάβει ως αντάλλαγμα την απόλυτη σοφία.

Ο πατέρας όλων των θεών των Βίκινγκ, μια συναρπαστική και πολύπλευρη φιγούρα που λειτουργούσε ως σαμάνος θεραπευτής όταν δεν ήταν θεός του πολέμου, της μάχης, του θανάτου, αλλά και της ποίησης, της μουσικής, της προφητείας και της μαγείας, κατέβαινε στο πεδίο της μάχης πάνω στο άλογό του με τα οκτώ πόδια, έχοντας τα κοράκια Σκέψη και Μνήμη πάντα στους ώμους του. Το μάτι δεν ήταν όμως το μόνο που θυσίασε ο Όντιν στην οδύσσειά του για την απόλυτη γνώση και το δώρο της προφητείας, καθώς σύντομα θα ακολουθούσε και η ίδια του η ζωή.

Σύμφωνα με την ισλανδική μυθολογία, ο Όντιν κρεμάστηκε πάνω στο Δέντρο της Ζωής (όπου και παρέμεινε για εννιά μέρες) και τρυπήθηκε στα πλευρά με λόγχη ώστε να αποκτήσει για λογαριασμό θεών και ανθρώπων τη γνώση των ρούνων και του κόσμου των νεκρών, αλλά και την ικανότητα να προφητεύει το μέλλον. Μετά την αυτοθυσία του, ο Όντιν επέστρεψε στον κόσμο των ανθρώπων πιο δυνατός από ποτέ…

Γκανέσα


Ο Γκανέσα, εξαιτίας της ελεφαντίσιας κεφαλής του, παραμένει ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους θεούς του ινδουισμού. Τόσο οι πανάρχαιες ρίζες της θρησκείας όσο και ο μεγάλος αριθμός των παραδόσεων μάς έχουν κληροδοτήσει μια μεγάλη ποικιλία από ιστορίες που εξηγούν πώς απέκτησε αυτό το μάλλον ανορθόδοξο κεφάλι. Κατά μια εκδοχή, ο Γκανέσα ήταν γιος του Σίβα και της Παρβάτι και η μητέρα του τον είχε βάλει να φυλάει τα ιδιαίτερα διαμερίσματά της. Μια μέρα, ο Σίβα επιχείρησε να μπει στην κρεβατοκάμαρα της Παρβάτι και συνάντησε την αντίθετη γνώμη του Γκανέσα, γι’ αυτό και του έκοψε με μια κίνηση το κεφάλι.

Η μητέρα του ενοχλήθηκε φυσικά από το τραγικό γεγονός, οπότε ο Σίβα υποχρεώθηκε να αντισταθμίσει τον βιαστικό αποκεφαλισμό του Γκανέσα επαναφέροντάς τον από τον κόσμο των νεκρών. Κατά τη διάρκεια της ανάστασης όμως ο Σίβα σκέφτηκε να δώσει στον νεκρό ακόμα Γκανέσα το κεφάλι ελέφαντα, πιθανότατα για να τον κάνει λιγότερο όμορφο. Γι’ αυτό και είναι ο θεός της σοφίας, των τεχνών, των γραμμάτων και της ευημερίας, αλλά όχι και του κάλλους…

Λεμινκάικεν


Ο κοκκινοτρίχης θεός του φινλανδικού παγανισμού ήταν ένας λαϊκός ήρωας που επιδόθηκε σε μια προσωπική οδύσσεια, μια αποστολή δηλαδή να αιχμαλωτίσει έναν από τους μαύρους κύκνους του ποταμού του κάτω κόσμου. Σκοτώθηκε βέβαια προσπαθώντας και η σορός του βυθίστηκε στο νερό, παρασύρθηκε από το ρεύμα και χάθηκε από προσώπου γης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το σώμα του διαμελίστηκε καθώς συγκρουόταν στα βράχια και τα απομεινάρια του διασκορπίστηκαν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.

Η μητέρα του όμως, που δεν σταμάτησε ποτέ να τον αναζητεί, περιμάζεψε ένα-ένα τα κομμάτια του και τα έραψε κατόπιν, αν και αυτό δεν τον επανέφερε στη ζωή. Γιατί χρειαζόταν γι’ αυτό το ειδικό μέλι των θεών, τη συγκολλητική ουσία που διέθετε τη μαγική δύναμη να επαναφέρει κάποιον στη ζωή. Κι έτσι η χαροκαμένη μάνα, με τη βοήθεια κάποιων θεών, έστειλε μια μέλισσα να κλέψει μια στάλα από το θεϊκό μέλι, το οποίο έκανε τελικά το μαγικό.

Ταμούζ



Η αρχαία σημιτική θεότητα της ευφορίας και της βλάστησης ήταν ένας θεός των Σουμερίων η λατρεία του οποίου γενικεύτηκε στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου και περιλήφθηκε στο πάνθεο των Ασσύριων και των Βαβυλώνιων. Ο Ταμούζ ξεκίνησε μάλιστα τη θεϊκή του καριέρα ως κοινός θνητός, αν και βασιλιάς. Τον επέλεξε κάποια στιγμή ως αντικείμενο έρωτα η θεά Ινάννα και από δω ξεκινούν οι περιπέτειές του.

Γιατί, σύμφωνα με το Έπος του Γκιλγκαμές, ό,τι κι αν αγαπούσε η Ιστάρ (η βαβυλωνιακή εκδοχή της Ινάνα, η Αστάρτη), κατέληγε χωρίς πνοή μέσα του και ο Ταμούζ δεν αποτέλεσε εξαίρεση, κι έτσι βρέθηκε πριν καλά-καλά το καταλάβει στον κόσμο των νεκρών. Η Ινάνα μαλάκωσε όμως στις αντιδράσεις της και πήγε να τον σώσει από το βασίλειο του σκότους. Κι έτσι τον επανέφερε στη ζωή και τον έκανε θεό, αν και όχι μια φορά, αλλά πολλές, σε έναν αδιάκοπο κύκλο θανάτου και ανάστασης. Κάθε χρόνο, ο Ταμούζ πέθαινε και η Μέση Ανατολή βυθιζόταν στον καύσωνα και την ξηρασία.

Όταν επέστρεφε η περίοδος των βροχών και οι σπόροι άρχιζαν να βλασταίνουν, αυτό ήταν σημάδι της ανάστασής του. Σύμφωνα με άλλη -επίσης πανάρχαια- παραλλαγή του σουμερικού μύθου, ο Ταμούζ ήταν ο θεός ποιμένας που επέλεξε να κατέβει στον Άδη στη θέση της αγαπημένης του συζύγου, θεάς Ινάνα. Η αδελφή του, Γεστινάνα, δέχτηκε να περνά τον μισό χρόνο στον κάτω κόσμο για λογαριασμό του. Ο μύθος παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την ιστορία του Άδωνι…

Κετζαλκόατλ 


Μια από τις κυρίαρχες θεότητες των πολιτισμών της Κεντρικής Αμερικής που παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες με τη χριστιανική ιστορία της ανάστασης είναι ο περίφημος Κετζαλκόατλ, η εικονογραφία του οποίου τον θέλει φτερωτό φίδι, όταν το πανάσχημο και παραμορφωμένο παρουσιαστικό του μεταμορφώθηκε στην τρομακτική αυτή μορφή. Ο θεός των Αζτέκων, των Μάγια (Κουκουλκάν στον πολιτισμό αυτό) και των γειτονικών φυλών του Μεξικού ήταν ο αφέντης των ουρανού και ο δημιουργός των νόμων, αν και είναι η ιδιαίτερη ιστορία του που μας ενδιαφέρει εδώ.

Μεθυσμένος λοιπόν και τυφλωμένος από έρωτα, επιδόθηκε σε σεξουαλικές περιπτύξεις με την αδερφή του και όταν ξεμέθυσε δεν είχε πού να κρυφτεί από την ντροπή του. Κλείστηκε λοιπόν σε μια σαρκοφάγο και ρίχτηκε στο ποτάμι για να πνιγεί, αν και η θεϊκή του φύση δεν κατέθετε εύκολα τα όπλα της ζωής. Κι έτσι ρίχτηκε στην πυρά με όλα του τα υπάρχοντα: οι στάχτες του ανήλθαν στους αιθέρες και έγιναν πουλιά, την ίδια ώρα που η καρδιά του έφτασε στα ανώτερα στρώματα του ουρανού και αποκρυσταλλώθηκε στον Αυγερινό. Έπειτα από τέσσερις μέρες στον κάτω κόσμο, βρήκε τελικά τη θέση του στο πάνθεο των Αζτέκων.

Ο θάνατος και η ανάστασή του συνδέθηκαν με τη μυθολογία της δημιουργίας και καταστροφής του κόσμου στις Τέσσερις (πρώτες) Εποχές, ενώ ήταν ο κύριος άρχοντας της Πέμπτης Εποχής του κόσμου. Σύμφωνα με άλλο μύθο, ο Κετζαλκόατλ κατέβηκε στον κόσμο των νεκρών και μάζεψε τα οστά των ανθρώπων από τις προηγούμενες εποχές δημιουργίας, τα οποία ράντισε με το αίμα του σε μια πράξη ύστατης αυτοθυσίας και έπλασε έτσι τους ανθρώπους της νέας εποχής. Ο ισπανός κατακτητής του Μεξικού Ερνάν Κορτές εκμεταλλεύτηκε τον θρύλο του Κετζαλκόατλ και παρουσιάστηκε στον Μοντεζούμα Β’ ως προσωποποίηση της θεότητας…

Κρίσνα 



Η σημαντικότατη ινδουιστική θεότητα, η ίδια η μετενσάρκωση του σπουδαίου Βισνού ή το υπέρτατο ον των ινδουιστών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σύμφωνα με το άλλο ιερό κείμενο της θρησκείας, το έπος Μαχαμπαράτα, η ανθρώπινη ενσάρκωση του Βισνού σε Κρίσνα (που απεικονίζεται συνήθως ως παιδί που παίζει φλάουτο ή νεαρός πρίγκιπας) του έδινε τη δυνατότητα να καταλαβαίνει καλύτερα την ανθρώπινη φύση και να αλληλεπιδρά με τους πιστούς.

Έπειτα από πάμπολλες περιπέτειες, πολέμους και εξερευνητικές αποστολές στις εσχατιές του σύμπαντος, ο Κρίσνα πήγε σε μια θρησκευτική γιορτή και από τις διαμάχες που ξέσπασαν εκεί αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε ένα δάσος για διαλογισμό. Την ώρα λοιπόν που συλλογιζόταν στην πλατιά σκιά ενός δέντρου, ένας κυνηγός τον μπέρδεψε με ελάφι και τον τραυμάτισε θανάσιμα με το βέλος του. Ο Κρίσνα πέθανε και το σώμα του κάηκε τελετουργικά, αν και όντας θεός ήταν μόνο η ανθρώπινη φύση του που άφησε την τελευταία της πνοή. Ο άφθαρτος Κρίσνα ανήλθε στους ουρανούς μετά τη θεϊκή του ανάσταση.

Τη στιγμή του θανάτου του μάλιστα ο ουρανός σκοτείνιασε και ο Κρίσνα κατέβηκε στον κάτω κόσμο, αν και την τρίτη μέρα αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Πολλοί μύθοι και θρύλοι έχουν βαλθεί να απαθανατίσουν τα χρονικά του και δεν συμφωνούν όλοι, όπως η ιστορία που απαθανατίζεται στο ιερό κείμενο του ινδουισμού Μπαγκαβάτ Γκίτα.

Μίθρας


Την ώρα που ο θεός Άττις της Φρυγίας, άλλη μια υπερφυσική οντότητα συνδεδεμένη με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, θα μπορούσε κάλλιστα να περιληφθεί στη λίστα μας καθώς αναστήθηκε την τρίτη μέρα του θανάτου του (είχε σταυρωθεί πάνω σε δέντρο), ο Μίθρας των Περσών του έκλεψε όλη τη δόξα. Γνωστός και ως «παγανιστής Χριστός», ο θεός των Περσών και μεγάλο όνομα του ζωροαστρισμού γενικεύτηκε στη Δύση: η λατρεία του Μίθρα ανήκει στις μυστηριακές λατρείες που αναδύθηκαν κατά την ελληνιστική εποχή ως μια νέα μορφή θρησκευτικότητας, η οποία έμεινε γνωστή ως μιθραϊσμός.

Ο κόσμος της Ανατολής παντρεύτηκε με τον ελληνορωμαϊκό και η οικουμενική γέννηση του Μίθρα ήταν γεγονός, ως θεός πλέον του ουράνιου φωτός, εγγυητής του όρκου, προστάτης της αλήθειας και εχθρός του ψεύδους. Η λατρεία του εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ. και ενείχε εντυπωσιακές ομοιότητες με τη χριστιανική ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ, όπως η θεία ευχαριστία. Η ελληνιστική και ρωμαϊκή μυστηριακή λατρεία αντλούσε φυσικά στοιχεία από τον περσικό θεό, ο οποίος στα ιερά ζωροαστρικά συγγράμματα ήταν ο Σωτήρας, ο θεός του Ήλιου και το πνεύμα του καλού.

Ο Μίθρας πέθανε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, την ίδια ώρα που οι αναλογίες του με τον Ναζωραίο παραμένουν αξιοσημείωτες. Ο μιθραϊσμός άκμασε στη Ρώμη και το Βατικανό μάλιστα είναι χτισμένο στα ερείπια αρχαίου μιθραίου. Όσο για την επιγραφή «Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου ούτε θα πιει από το αίμα μου έτσι ώστε να γίνει ένα με μένα και εγώ με αυτόν, αυτός δεν θα σωθεί», που σώζεται στο Βατικανό, δεν είναι χριστιανική αλλά μιθραϊκή…

Πηγή...