Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Ὁ ἀνθελληνικὸς ῥωμέικος δημοτικισμός

Σὲ μία παλαιοτέραν ἀνάρτησιν ἐδῶ, ἀπὸ μία γενικοτέραν ἀνάλυσιν περὶ τοῦ ὅρου Ῥωμῃὸς καὶ Ῥωμῃοσύνη, εἶχα ἀντιγράψει δύο σημεῖα τὰ ὁποῖα ἀφοροῦσαν τὴν γλῶσσαν. Οἱ ὑπέρμαχοι τῆς δημοτικῆς, ὅταν ὑπῆρχε θέμα γιὰ τὴν μορφὴν γλώσσης, ἦταν Ῥωμῃόφρονες καὶ ὀνόμαζαν τὴν γλῶσσαν ῥωμέικα. Ἕνας γνωστὸς δημοτικιστής, ὅπου προσπαθεῖ καθημερινῶς νὰ σβήσῃ κάθε προσπάθεια λογιοποιήσεως τῆς καθημερινῆς γλώσσης, μὲ πρόσχημα τὴν δημοκρατία, παραπονεῖται ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κακῶς δὲν ἐνσωματώνει λόγιες λατινικὲς λέξεις, ὅπως τὸ ἔνδοξο Βυζάντιο! Δηλαδὴ εἶναι ἀκρότητα, ἐλιτισμός, χρυσαυγιτισμὸς καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἡ ἐπαναχρησιμοποίησις ἀρχαίων ἑλληνικῶν λέξεων, ἀλλὰ μεσότης, δημοκρατικὸν καὶ προοδευτικὸν ὁ δανεισμὸς λόγιων λατινικῶν λογίων λέξεων. Κακῶς μάλιστα ὑπάρχει ἡ λέξις κοινοβούλιο στὴν ἑλληνική, καλύτερα θὰ ἦταν νὰ εἶχαμε λέξιν λατινικῆς προελεύσεως, ὅπως ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι ἐκτὸς τῶν Ἰσλανδῶν. Τὸ ὅτι οἱ Γάλλοι χρησιμοποιοῦν μὲν τὴν λατινογενῆ λέξιν parlement, λατινογενῆ γλῶσσαν ἔχοντες, κρύπτει τὸ γεγονὸς ὅτι μεταφράζουν τὶς μὴ λατινογενεῖς λέξεις μὲ ἀντίστοιχες λατινογενεῖς. Ἔχουμε καὶ ἕνα κείμενο τοῦ Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου γιὰ τὴν ἐθιμοτυπία τῆς αὐλῆς, προφανῶς γιὰ τὴν ὀμορφιά του, καὶ ἀκοῦμε κάποιες λατινικὲς καὶ ἡμιλατινικὲς λέξεις ὡς πρότυπα δημιουργίας λέξεων. Οἱ καθηγητὲς στα σχολεῖα λένε στοὺς μαθητές, εἴτε νὰ χρησιμοποιοῦν τέλεια καθαρεύουσα, εἴτε τέλεια δημοτική, ποτὲ μείξιν αὐτῶν, χωρὶς νὰ ἀναφέρονται σὲ ποίαν ἐποχῆς καθαρεύουσα καὶ δημοτική, ἀφ'οὗ ἀλληλοεπηῤῥεαζόμενες συνέκλιναν. Οἱ μαθητὲς τὴν καθαρεύουσα πῶς καὶ ποῦ νὰ τὴν μάθουν; Τελικὰ ὅλες αἱ αἰτιάσεις τῶν δημοτικιστῶν συνεχῶς καταῤῥίπτονται, ἀφ'οὗ ὄχι μόνον δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά, ἀλλὰ ἀντίθετο πρόσημο χρησιμοποιοῦν.

Τὸ πῶς διαμορφώθηκε ἡ ἑλληνικὴ δὲν ξέρει κανείς. Ὑπάρχει ἰνδοευρωπαϊκὴ ὁμογλωσσία, ἀλλὰ πῶς διαμορφώθηκαν αὐτὲς οἱ γλῶσσες δὲν μπορεῖ νὰ εἰπωθῇ μὲ σιγουριὰ καὶ ἦταν πρὶν τὴν ἀκμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Εἶναι φθηνὸ τέχνασμα ἡ χρησιμοποίησις τοῦ ὅρου ἑλληνοκεντρικός, ἀφ'οὗ ὁ ἴδιος ὁ ὅρος δείχνει μὴ ἑλληνικόν, ἀλλὰ κάτι ἐπιφανειακῶς μόνον σχετικόν. Ἑλληνοκεντρικὸς χριστιανὸς εἶναι ὁ Γεωργιάδης, οἱ χρυσαυγῖτες, ὁ Ζουράρις καὶ ἄλλοι, ὅμως ὅλοι τους συνειδητοποιημένοι Ῥωμῃοί, δηλαδὴ νοσταλγοὶ τοῦ Βυζαντίου.

Στὸ 28:46 τὸ κακὸ τῆς ῥωμέικης: